Eighteen

Zaczynam się zastanawiać, jak to możliwe. Skoro arena jest tak ogromna, to dlaczego w przeciągu jednego dnia, wciąż wpadamy na jakichś trybutów? Wraz z Victorem dzierżymy w dłoniach broń. Moje ciało napręża się gwałtownie, co powoduje ból w nowo nabytej ranie. Staram się wstać, nie mogę zginąć bez walki.

Trzymamy się blisko drzwi i nasłuchujemy.

- Serafina, błagam Cię. Mogłabyś, choć trochę uważać, gdzie leziesz? – warczy młody mężczyzna. Jego głos jest spokojny, jednak pobrzmiewa w nim nuta zniecierpliwienia.

- Mam dość tej areny! Nieźle sobie wymyślili! Durne miasto. W stu procentach wolałabym las. – Delikatny, dźwięczny, lecz stanowczy głos dziewczyny dźwięczy w naszych uszach.

- W lesie byłoby gorzej z jedzeniem. Już widzę jak ochoczo zabijasz królika, pozbawiasz go skóry, patroszysz…

- Do czego zmierzasz? – Dziewczyna irytuje się.

- Do tego, że dzięki sklepom nadal możesz jeść normalnie. Owoce z puszki, płatki, itd. W lesie nie byłabyś całkowicie utwierdzona w przekonaniu, że zjadasz właściwy owoc. Wszystko mogłoby być trujące.

- Och zamknij się, mądralo. Czyżbyś wątpił w moje umiejętności rozpoznawania roślin? Na treningach szło mi całkiem nieźle.

- Twoja mama zawsze mówiła, że się do tego nie nadajesz – śmieje się. – Pamiętasz jak mnie prawie otrułaś na urodzinach, gdy mieliśmy dziesięć lat?

- To było dawno temu, zresztą to nie prawda – odpowiada dumnie.

Milczą przez chwilę. Słyszę jak coś przesuwają, potem rozbrzmiewają kroki, a następnie chłopak znów się odzywa.

- Chcesz trochę? – Chyba ma pełne usta.

- Fuj. To kiedyś żyło. A ty po prostu je zjadasz – Serafina mówi z obrzydzeniem.

- Wciąż nie mogę pojąć wegetarianizmu. Jak możesz nie jeść mięsa? Przecież białko odgrywa w organizmie mnóstwo ważnych ról. Dostarcza energii, pomaga zwalczać toksyny, transportuje różne substancje. Także jest budulcem tkanek, przecież stanowi średnio aż 15% masy ciała!

- Białko zawierają też produkty bezmięsne, wiesz? Na przykład groch, kasza, makaron. Oczywiście pieczywo, orzechy, czy jakiś nasiona. Jest ich dużo. Białka mi nie zabraknie, dzięki za troskę.

- Nasionami się nie najesz.

Patrzę na Victora. Jestem zaskoczona, lecz jednocześnie mam ochotę szeroko się uśmiechnąć. Myślałam, że na arenie nie można się kłócić o takie głupoty. Myślałam, że na arenie wszyscy chcą tylko mordować i wygrywać. Do tego jeszcze jestem zadziwiona ich zażyłością. Nie tracę jednak ostrożności wobec tej dwójki. Wiem, że gdy tylko nas zobaczą, będą chcieli nas ukatrupić.

- Sprawdzę, czy nie leży tu coś użytecznego. Może jakieś szmaty czy narzędzia – słyszę głos Serafiny.

Napinam wszystkie mięśnie, oddycham przez usta.

- Victor. Nie zabijaj ich, proszę… - szepczę.

Nie wiem, czy mnie słyszy, jednak przyjmuję, że tak. Mimowolnie zaciskam mocniej nóż w dłoni, robię to automatycznie. Wstrzymuję powietrze, gdy pojawiają się pierwsze kroki na schodach.

- Zauważyłeś ile tu krwi? – Dziewczyna woła do swojego towarzysza z niepokojem w głosie.

Wtedy nas zauważa. Zatrzymuje się. Nie ma przy sobie broni, jednak nie krzyczy po chłopaka. Patrzy prosto w moje oczy, wytrzymuję jej ciężki wzrok na sobie. Brązowe włosy sięgają jej do ramion. Opalona skóra błyszczy od potu. Uświadamiam sobie, że ją kojarzę.

Wiem, że znów zachowuję się lekkomyślnie, jednak postanawiam zaufać swojej intuicji. Dotychczas zawiodła mnie tylko raz. Chowam nóż do kamizelki. Dotykam dłonią piersi Victora i kręcę głową, gdy na mnie spogląda. Na początku widzę, że jest zirytowany, wszakże opuszcza miecz.

Wypuszczam głośno powietrze i w końcu pozwalam sobie na cichy jęk bólu. Robi mi się ciemno przed oczami. Upadam na ziemię z głośnym łoskotem. Miecz odbija się o podłogę obok mnie, a Victor już klęczy i ściska moją dłoń. Jestem rozdrażniona. Dlaczego muszę być tak słaba? Przecież to zwykła rana.

Słyszę, że kompan brązowowłosej biegnie po schodach. Niemal mogę sobie wyobrazić jak jego poskręcane, czarne loczki kotłują się na jego głowie. Pojawia się przy jej boku parę sekund po moim upadku. Mierzy do nas z łuku. Jest skupiony, lecz poddenerwowany.

- Nie rób im krzywdy – słyszę słodki głos dziewczyny. – Mogli już dawno mnie zabić, jednak nadal tu stoję. Myślę, że możemy im zaufać.

- Niekoniecznie – wyrzuca z siebie młodzieniec przez zaciśnięte usta.

Wbija wzrok prosto w mojego brata i przypominam sobie, jak został przez niego zaatakowany.

Tymczasem Serafina ignoruje go i wymija. Idzie w moją stronę, pochyla się.

- Co się dzieje? – pyta zmartwiona.

- Nic szczególnego – odpowiadam wymijająco, jęcząc z bólu.

Czuję jak na moim czole pojawiają się pierwsze kropelki potu. Krew znów przenika przez płaszcz. Na podłodze pojawia się kolejna szkarłatna plama.

- Jakiś facet rzucił w nią nożem. Ma ranę w boku – tłumaczy Victor.

- Zaraz postaram się ci pomóc – mówi, jednak nie obchodzi mnie mój ból.

- Tylko nie zabijcie mi brata, proszę – szepczę.

- Nie zrobię tego, obiecuję.