Nineteen

Obserwuję uważnie jej poczynania. Z plecaka wyjęła bandaż, spirytus i jakieś dziwne rośliny. Zdejmuje mój płaszcz oraz bluzę. Podnosi wyżej bokserkę, a ja czerwienię się wściekle. Spuszczam wzrok zawstydzona.

- Tak przy okazji to jestem Serafina a to Torrance. – Kiwa głową w kierunku ciemnowłosego.

Ten stoi pod ścianą z łukiem przewieszonym przez plecy. Ręce założył na piersi i wciąż piorunuje wzrokiem Victora, który przysiadł niedaleko. Czarne loki opadają mu na twarz i co jakiś czas je odgarnia.

- Lyall. Victor. – Kieruję wzrok w stronę brata, po czym ponownie wpatruję się w ziemię.

Serafina odrywa brudny materiał od mojej skóry.

- Ciekawe imię – uśmiecha się. – Czy dobrze myślę, że ma związek z twoim naszyjnikiem?

- Co takiego? – Nie rozumiem.

- Imię Lyall oznacza wilka.

- Nie wiedziałam.. – Sięgam dłonią i ściskam w dłoni tarczę naszyjnika. Wciąż powracam myślami do dystryktu 9. Kto mi go podarował?

- Ona wie wszystko o imionach – wtrąca się cicho Torrance. – No dalej mała. Pokaż, na co cię stać – rzuca w stronę brązowowłosej, uśmiechając się zadziornie.

- Ile już razy mówiłam ci, żebyś się tak do mnie nie zwracał? – Jej głos jest ostry, jednak twarz promienieje ze szczęścia. – No dobrze. Moje imię oznacza płomienna. Tak, tak, wiem, że idealnie wpasowuje się w moją osobowość – śmieje się. - Victor oczywiście zwycięzca, Torrance to inaczej idiota – wytyka język do chłopca.

- Ej!

- No dobra, dobra. Tak naprawdę symbolizuje wrażliwość. Oczywiście nie zawsze znaczenia naszych imion są zgodne z charakterami. Torrance to najbardziej niewrażliwa i chamska kupa gówna, jaką kiedykolwiek poznałam.

- Dzięki – odpowiada i unosi dumnie głowę, jednak widzę, że ledwo powstrzymuje się od śmiechu.

- Polecam się na przyszłość – Serafina szczerzy do niego zęby. – W każdym razie, mam pomysł.. Widzę, że wszystkim nam przyda się kąpiel. Proponuję, abyśmy skorzystali z rzeki, którą widziałam niedaleko – zaczyna niepewnie. – Dasz radę iść? – pyta mnie.

- Jasne – wstaję na nogi chwiejnie, wciąż z uśmiechem na ustach. Jestem wręcz zazdrosna o tą dwójkę. Chciałabym mieć takich przyjaciół…

Niestety podnoszę się za szybko, ciemne plamy znów zaburzają mi widzenie. Podtrzymuję się ściany.

Serafina reaguje natychmiast. Bierze mnie pod rękę i prowadzi schodami na dół. Czuję się dziwnie, nie lubię, gdy ktoś mi pomaga. Wolałabym być zależna sama od siebie nie od innych… Teraz jednak za późno. Jesteśmy zdani na łaskę i niełaskę Serafiny oraz Torrance'a.

Czarnowłosy idzie przed nami. Widzę, że mimo wszystko jest wściekły na swoją towarzyszkę. Nie chce mieć z nami nic wspólnego. Wolałby nas zabić i być o dwójkę trybutów bliżej zwycięstwa. Wykrzywia twarz w grymasie, kiedy Victor przemyka obok niego.

Rzeka rzeczywiście jest bardzo blisko. Na sam jej widok moje żyły wypełnia dawka wesołości. Tęsknię za porządną kąpielą. Przypominam sobie skomplikowane prysznice, które były w ośrodku. Jak przez mgłę pamiętam słodki zapach żelu pod prysznic…

Serafina bez jakiejkolwiek krępacji ściąga wszystkie ciuchy i w samej bieliźnie wskakuje do wody. Victor robi to samo, Torrance też nie wydaje się być zawstydzony tą sytuacją. Tylko ja stoję na brzegu i opieram się ze zdjęciem ciuchów. W końcu przekonuję się do zsunięcia spodni, lecz mimo wszystko pozostaję w bokserce. Wiem, że przed chwilą widzieli kawałek mojego ciała, ale nadal nie mogę tego zrobić. Po prostu nie mogę. Serafina patrzy na mnie zdumiona, jednak nie komentuje mojego zachowania.

Szukam w plecaku koszulki, na której wcześniej trzymaliśmy surowe mięso i biorę ją do ręki. Wchodzę do wody. Jej orzeźwiające działanie to jedne, czego w tej chwili potrzebuję. Zanurzam się najpierw do bioder, czyszczę starannie koszulkę i ponownie pozostawiam na brzegu. Następnie powoli zniżam się do pasa. Woda obmywa moją ranę, ból jest odrobinę mniejszy.

Obserwuję jeszcze przez chwilę pozostałych. Serafina pływa pod prąd lub z nurtem rzeki. Torrance szoruje ciało i przemywa włosy, Victor oczyszcza miecz z krwi, jednak zauważam, że mnie obserwuje.

Wstrzymuję powietrze, nurkuję. Oczy pozostawiam otwarte, przez co widzę jak maleńkie bąbelki umykają ku górze. Płuczę włosy, gładzę ciało i usuwam z niego brud. Od razu czuję się lepiej.

Gdy kończymy, wszyscy na powrót wciągamy ubrania. Podczas, gdy ja staram się wycisnąć wodę z mej bokserki, reszta rusza na bosaka z butami i bronią w dłoniach z powrotem do budynku.  

Torrance siada blisko drzwi, zamyka oczy i opiera głowę o ścianę. Ma zmęczoną twarz. Łuk wciąż trzyma w dłoniach. Zauważam, że w jednej ręce ściska także czarną strzałę. Chwilę później słyszymy jego cichy i spokojny oddech, który rozchodzi się po pustych pomieszczeniach budowli.

Victor znika nam z oczu. Nie mam pojęcia, gdzie polazł i przyznaję, że trochę mnie to martwi, jednak staram się o tym nie myśleć.

Serafina oczyszcza moją ranę, krzywię się i skomlę cicho, gdy przemywa ją szmatką przesączoną spirytusem (nadal zastanawiam się, skąd ona to wytrzasnęła). Później wciera w ranę jakieś zmielone rośliny… Nie wnikam w to, lecz jestem wdzięczna, gdyż szybko czuję ulgę. Odprężam się i odzyskuję siły. Na koniec owija tułów bandażem i naciąga bluzę na obnażony brzuch.

- Dziękuję… - mówię, gdy obie kładziemy się na podłodze. – Nie wiem nawet jak się wam odwdzięczyć.

- Myślę, że nie musisz – otwieram usta, aby jej przerwać, ale dziewczyna kontynuuje z pewnym naciskiem w głosie. – Lecz jeśli, aż tak ci zależy… To sądzę, że wynagrodzisz nam to chęcią współpracy – uśmiecha się do mnie.

- Na pewno tego chcesz? Z góry ostrzegam, że Victor i ja jesteśmy beznadziejnymi sprzymierzeńcami. Zresztą nie potrafię walczyć, ale Victor jest dobry.

- Skoro nie umiesz walczyć, to jakim cudem nadal tu jesteś? – Dziewczyna wbija we mnie wzrok.

A więc nic nie wie? Gdyby nie Torrance, dawno by mnie nie było…

Milczę.

- Jesteś wystarczająco silna, aby przeżyć tak poważne zranienie. Dodatkowo musiałaś jakoś uciec, a to świadczy o wyjątkowej wytrzymałości. Kogoś takiego właśnie nam potrzeba.

- Jestem teraz kulą u nogi.

- Skończ już marudzić. To jesteś gotowa? Sojusznicy? – Siada i wyciąga rękę w moją stronę.

- Coś czuję, że Torrance nie będzie szczęśliwy z powodu tej decyzji.

- Torrance nie ma żadnego głosu w tej sprawie – mruga do mnie jednym okiem.

Podnoszę się z ziemi i ujmuję jej dłoń.

- Cieszę się, że są jeszcze jacyś porządni ludzie na tych igrzyskach – słyszę z jej ust i mimowolnie się uśmiecham. – Torrance jest bardzo upartym człowiekiem, ale wkrótce mu przejdzie – zniża głos i szepcze mi do ucha.

Przez jakiś czas cieszymy się ciszą i spokojem, lecz wkrótce nie wytrzymuję i stawiam od dawna nurtujące mnie pytanie.

- Nie chcę cię urazić, ani nic w tym stylu... – zaczynam niepewnie. – Lecz zastanawiam się, dlaczego za sojuszników macie nas, a nie innych zawodowców? Zawsze tak było, że…

- Nie chcę mieć z nimi do czynienia. O nie. Próbowali się do nas dobrać już na treningach, ale skutecznie odcięliśmy się od ich towarzystwa.

- Ale dlaczego? Z nimi mielibyście większe szanse.

- Przecież to banda debili. W ich umysłach zakorzeniona jest tylko jedna myśl – wygrać. Nie myślą o niczym innym. Są puści. Jak mogłabym czuć się przy nich bezpiecznie? Mogliby zabić mnie podczas snu!

- Nie boisz się, że my możemy to zrobić? – pytam z nutą zaskoczenia w głosie, ale też i maleńkiej urazy.

- Oczywiście, że się boję. Lecz, czuję, że mogę wam kiedyś zaufać. Tak jak już mówiłam. Mogliście mnie zabić już przy pierwszym spotkaniu na schodach, jednak nie zrobiliście tego. Wciąż żyję.

Patrzę w jej bystre oczy, studiuję śliczną twarz i puszyste włosy. Chciałabym powiedzieć jej mnóstwo słów, zdań, opowiedzieć wszystkie historie z mojego życia. Chciałabym ją poznać, ale również chciałabym, aby ona poznała mnie. Pragnę jej przyjaźni. Odczuwam potrzebę jej bliskości… Może dlatego, że nigdy nie miałam siostry?

Milion słów, lecz ja wypowiadam tylko jedno.

- Dziękuję.