Seventeen

Jak mogłam być tak głupia? Jak mogłam zignorować tego trybuta i odwrócić się do niego plecami? Pomimo iż myślałam, że był bezbronny, nigdy nie powinnam tak postąpić!

Nie czekam na dalszy rozwój wydarzeń. Nie bacząc na ból, biegnę do Victora i ciągnę go za ramię jak najdalej od tego miejsca. W dłoni wciąż trzymam zakrwawione narzędzie. Chłopak chyba niczego nie zauważył. Spostrzegam, że nawet nie patrzy, gdzie biegniemy. Wzrok utkwił w ziemi. Jego twarz jest bez wyrazu. Przyspieszam, choć czuję, że tracę przytomność. Wciąż słyszymy odległe wrzaski chłopaka i jęki dziewczyny. Brak mi tchu. W końcu zatrzymuję się. Victor upada na kolana.

Odrywam  kawałek tkaniny od długiej bokserki. Szybko zdejmuję łuk z pleców, ściągam płaszcz i bluzę. Nie zważam na moje skrępowanie i podnoszę wyżej bokserkę. Tułów otaczam materiałem i ubieram się ponownie. Sycząc z bólu podchodzę bliżej brata. Oglądam jego rany. Ma tylko parę zadrapań i ledwo widocznych cięć. Stawiam go na nogi i uderzam w twarz z całej siły, jaka mi pozostała.

- Ocknij się, do cholery! Musimy uciekać! – podnoszę głos.

Czuję swoje zdenerwowanie. Towarzyszy mi również jakieś dziwne uczucie. Mam wrażenie, że zaraz odpłynę. Victor patrzy na mnie, kiwa głową smutno. Nie wiedziałam, że coś jest w stanie aż tak bardzo go poruszyć. Wiem, że od tego momentu już nigdy nie będzie niewinnym i niesplamionym krwią chłopcem. Czy ją zabił? Nie. Jeszcze nie. Ale wkrótce może umrzeć. Rana była zbyt poważna.

Łuk wraz z kołczanem przewieszam przez plecy i ponownie zaczynamy biec, ale, po przebyciu mniej więcej pięciu metrów, potykam się i upadam na ziemię. Blondyn klęka obok mnie i pyta co się stało.

- Nic. Po prostu… Nie wiem czy zauważyłeś, ale jestem ranna – krzywię się. – Pomóż mi, kurde, wstać.

Podaje rękę, podnosi i obejmuje za ramiona. Prowadzi szybkim krokiem, kryjąc się jednocześnie za budynkami. Tracę kontakt ze światem. Wciąż staram się walczyć, lecz zieleń drzew oraz szarość budynków rozmywa się mi przed oczami. Tonę w ciemności i znikam.

Pojawia się błękitny ocean. Zamiast złotego zboża, do którego przywykłam, towarzystwa dotrzymuje mi szafirowa woda. Zawsze marzyłam, aby ujrzeć taki widok. Płynę. Zanurzam się i ponownie powracam na powierzchnię.

- Nareszcie – słyszę, jak Victor wzdycha z ulgą.

Otwieram oczy i patrzę w jego stronę.

- Pół dnia. Cholerne pół dnia. Nawet nie wiesz, jak się o ciebie bałem! – krzyczy na mnie.

Leżę na brzuchu. Staram się podnieść, ale kręci mi się w głowie i ponownie opadam na podłogę.

- Uważaj! Jesteś osłabiona, straciłaś mnóstwo krwi.

- Gdzie jesteśmy? – pytam zachrypniętym głosem.

- Zaniosłem cię do budynku. Strzelam, że z 10 kilometrów od tamtego miejsca.

- Za mało…

- Kochana. Myślisz, że jakbym miał siły, to bym nie poszedł dalej? – Znów ten irytujący uśmieszek.

- Czy ty mi coś sugerujesz?

- Ależ nic. Skądże.

Szczerzę do niego zęby. Cieszę się, że odzyskał humor. Mam nadzieję, że zapomniał już o dziewczynie.

Zastanawiam się, czy przeżyła. Albo jak długo się męczy.

Potrząsam głową, aby pozbyć się uporczywych myśli. Za pomocą brata siadam i opieram się o ścianę plecami. Z całej siły zaciskam zęby, aby nie wydobyć z siebie jęku bólu.

- A teraz słucham uważnie, jak to się stało – Victor mówi poważnym tonem.

- Proszę, podaj mi wodę. Usycham z pragnienia.

- Nie zmieniaj tematu. Jak to się stało? – Ponownie stawia pytanie.

- Nijak. Byłam po prostu głupia. To ci wystarczy?

- Nie. Mów dokładnie. – Jest uparty.

Gniew napływa mi do oczu. Wślizguje się w najgłębsze zakamarki i zmusza do bezdennej nienawiści.

- Podczas, gdy strzeliło ci coś do głowy i rzuciłeś się na dziewczynę z toporem, ja tak bardzo skupiłam się na twojej walce, że nie zauważyłam jak chłopak, który był jej kompanem, wyciąga mój nóż ze swojego uda i rzuca nim we mnie. Usatysfakcjonowany z mojej odpowiedzi?!

Przez chwilę nic nie mówi, jednak w końcu wybucha.

- To było strasznie nieodpowiedzialne! – oskarża mnie.

- Nie denerwuj mnie, młody. Wiem o tym. Ale ty również zachowałeś się lekkomyślnie.

- Miałem pozwolić na naszą śmierć? Czy może mieliśmy uciekać jak tchórze?

- Przynajmniej nikogo byś nie zabił! – Już w momencie, gdy wypowiadam te słowa, żałuję ich.

Jego twarz posępnieje. Staje się szara, bezbarwna i pusta.

- Nie zabiłem jej.

- Wieczorem się okaże. – Nie wiem, co mną kieruje, jednak wyrazy wychodzą z moich ust, bez mego pozwolenia.

Milczymy, a ja wciąż nie mogę przestać myśleć o mym boku. Rany kłute są wyjątkowo groźne dla życia i zdrowia. Zaraz po opatrzeniu, należy zadbać o jak najszybszą pomoc medyczną. Cóż.. Tutaj nie mam co się martwić. Albo zdechnę, albo jakimś cudem wyzdrowieję, lecz na lekarza nie mam co liczyć. Może na spadochron od sponsorów, lecz myślę, że i na to nie powinnam mieć nadziei.

Powracam do domu. Wspominam twarze członków mej rodziny. Zastanawiam się nad ich reakcją. Co babcia o mnie myśli? Czy jest zawiedziona moim zachowaniem? Już przy pierwszym starciu zdobyłam groźne obrażenia. Byłam zbyt słaba by zabić i zbyt lekkomyślna, by wyjść z tego bez szwanku.

Nawaliłam.

Victor wkrótce zasypia. Czołgam się w stronę okna i orientuję się, że chłopak wciągnął nas na pierwsze piętro. Obserwuję chodnik przed nami, rozglądam się uważnie po drzewach. Niebawem odpuszczam, ponownie kładę się na brzuchu i zaczynam bawić się kawałkami szkła. Lustruję jak światło odbija się od szkiełka, jak pod różnymi kątami powstają różne barwy.

Victor obraca się niespokojnie i mamrocze coś pod nosem.

Wtedy całe moje opanowanie i mimowolne rozluźnienie, zakłóca okropny hałas na parterze.