Sixteen

Czekam aż Victor się przebudzi. Wychodzę z budynku na słońce. Oczywiście trzymam się blisko muru, nie zamierzam ryzykować i wychodzić na otwartą przestrzeń. Rozglądam się wokół. Zaczynam zauważać jak wiele jest tu życia. Na drzewach widzę mnóstwo ptaków, które ćwierkają radośnie, niczego nieświadome. Pomiędzy budynkami przemykają sarny, a po lianach utworzonych z bluszczu zwinnie przeskakują wiewiórki. Wszystko zdaje się nie dostrzegać mojej obecności. Czuję się niewidoczna. Uśmiecham się na widok maleńkiego jeża, który podąża za mną od dłuższego czasu. Siadam na wilgotnej trawie i opieram się plecami o mur. Spoglądam na zwierzątko. Jeżyk podchodzi bliżej i trąci mnie nosem w kostkę. Jestem zaskoczona jego odwagą. Wyciągam dłoń i dotykam palcami igiełek na jego grzbiecie.

Spokój tego miejsca zaczyna mi się udzielać. Czuję się odprężona i szczęśliwa. Myśli o śmierci, morderstwach, głodzie i pragnieniu.. Wszystko odpływa.

- Nazwę Cię Zygfryd, okej? – mówię szeptem do mojego nowego przyjaciela, głaszcząc go po pyszczku.

Możliwe, że to sobie ubzdurałam. Możliwe, że strach zaczyna mącić mi w głowie i prowadzić do nieuniknionego szaleństwa, jednak mam wrażenie, że w jego maleńkich czarnych oczkach zabłysnęła odrobina sympatii. Zaczynam nucić cicho pod nosem piosenkę. Ucinam parę stokrotek i zaczynam bawić się ich biało-różowymi płatkami i ciemnozielonymi listkami.

Wtem słyszę krzyk. Zrywam się na równe nogi ku zaskoczeniu Zygfryda.

- Zygi. Zaraz wracam – rzucam pospiesznie i biegnę najszybciej jak tylko potrafię.

Staję przy drzwiach budynku z dwoma nożami w ręce dokładnie cztery sekundy później.

- Victor?! – wołam zdenerwowana i wchodzę do pomieszczenia.

Już w momencie, gdy przekraczam próg z moich ust wydobywa się śmiech. Moim oczom ukazuje się przestraszony chłopiec wciśnięty w róg pokoju oraz mały, pulchny, zbłąkany jelonek liżący go po twarzy.

- Co się drzesz, braciszku? – pytam, szczerząc się w jego stronę.

- Bardzo śmieszne - mruczy pod nosem. – Zabij go. Przynajmniej będziemy mieć jakieś mięso do jedzenia.

- Jesteś taki mądry, to sam go zabij – robi mi się smutno. Już się do zwierzaka przywiązałam.

Jednak wiem, że teraz tylko to nas czeka. Zabijanie, żeby zdobyć pożywianie. Zabijanie, żeby przetrwać. Zabijanie, żeby przeżyć i wygrać. Opuszcza mnie dobry humor. Rzucam nożem w stronę jelenia i przeszywam jego ciało. Pada ranny na ziemię, więc podbiegam do niego i podcinam mu gardło. Jego klatka piersiowa przestaje się unosić. Krew plami moje dłonie, parę kropel spryskuje moją twarz.

Po obdarciu zwierzęcia ze skóry, wypatroszeniu i pokrojeniu mięsa na mniejsze kawałki, zaczynamy się zastanawiać co dalej. Rozpalenie ogniska na zewnątrz w środku dnia mogłoby nie być zbyt rozsądne. W końcu dym mógłby sprowadzić zawodowców. Ogień w budynku też byłby głupim pomysłem. Ostatecznie postanawiamy zostawić mięso w chłodnym pomieszczeniu, ukryte na materiale mojej bluzki i poczekać do zmierzchu.

- Teraz twoja kolej. Musisz być strasznie zmęczona. Przepraszam, że tak długo spałem – kiwam głową, pokonując wyrzuty sumienia.

Udaję się do Zygfryda, ściągam płaszcz i kładę go pod głowę. Wkrótce zasypiam, poprzez kojące działanie zieleni wokół mnie.

- Wiesz, że nie możesz wciąż uciekać i się ukrywać – słyszę jak otacza mnie prześmiewczy ton. Czuję, że rozrywa mi serce. Ból pęcznieje w mej piersi.

Idę przed siebie i nie mogę się zatrzymać. Nie mogę kontrolować tego, co się dzieje. Widzę, że zmierzam w stronę krawędzi klifu. Używam całej swej siły. Zmuszam stopy do tego, aby się zatrzymały. Jednak nie chcą mnie słuchać.

- Śmierć. – Głos odchodzi i powraca do mnie echem.

Zaciskam na chwilę powieki. Obudź się!

Ponownie otwieram oczy i ku memu rosnącemu przerażeniu, nadal zmierzam w kierunku przepaści. Momentalnie zaczynam się zastanawiać. Czy to oznacza, że może… może jednak nie chcę umrzeć?

Może wcale nie chcę zniknąć? Może się tego boję? Niemożliwe. Przecież od zawsze tylko o tym marzyłam..

Mam bose stopy. Trawa jest mokra, drobne kamyczki wbijają mi się w skórę. Docieram nad krawędź. Pełna zdziwienia, zatrzymuję się. Rozglądam się wokół. Patrzę na ostre skały u podnóża góry. Pojmuję ciemny błękit nieba i chłonę zimno, które powoduje gęsią skórkę na całym ciele. Wiatr rozwiewa mi włosy. Odgarniam kosmyk za ucho.

I skaczę.

Z własnej woli.

Tak po prostu..

- Lyall… - Victor delikatnie potrząsa mnie za ramię.

Otwieram oczy i spoglądam na twarz brata. Jest zaniepokojona.

- Coś się stało?

- Nadchodzi zmierzch. Czy to już czas?

Potakuję i wstaję z ziemi. Dopiero teraz zauważam, że drżę. Szybko ubieram płaszcz i orientuję się, że nie ma przy mnie Zygfryda. To dobrze. Lepiej, żeby to on pierwszy odszedł.

Mimowolnie żegnam się z tym miejscem. Jestem ciekawa czy jeszcze kiedykolwiek tu wrócimy.

Udaję się za Victorem. Bierzemy mięso, zbieramy szybko nasze rzeczy. Śmierdzącą koszulkę wrzucam do plecaka. Idziemy za wysoki budynek otoczony większą ilością drzew niż pozostałe. Widzę, że Victor zebrał już chrust i ułożył w kupkę. Małymi kamieniami utworzył krąg wokół stosu. Dotykam drewna, czuję, że jest suche, więc wyciągam zapałki. Na początku drzewo w ogóle nie chce się zapalić, lecz gdy Victor dorzuca jeszcze parę maleńkich gałązek, ogień nareszcie zaczyna płonąć. Pieczemy mięso, rozglądając się nerwowo dookoła. Drzewa, budynek i szare niebo zdają się maskować dym. Gdy kończymy wciskamy mięso do plecaka. Przez chwilę staramy się ugasić ognisko, lecz wtem słyszymy ich. Starają się być cicho, jednak robią ogromny hałas. Śmieją się i pełni ekscytacji przemieszczają się pomiędzy drzewami. Victor i ja zrywamy się na równe nogi. Bierzemy nasz ekwipunek i zaczynamy uciekać. Bo cóż innego moglibyśmy czynić?

Jestem pewna, że długo nie wytrzymam. Pędzimy w stronę jednego z wieżowców. Gnamy chodnikiem, mijamy drzewa, prześlizgujemy się między samochodami, ale krzyki naszych prześladowców słyszę coraz bliżej. Patrzę na Victora, jego twarz jest spięta. Zaciska wargi, stara się nie oddychać przez usta. Ja niestety nie potrafię się opanować. Dyszę głośno i krztuszę się.

Po mojej prawej stronie, zaledwie o parę centymetrów, mija mnie oszczep. Wbija się głęboko w jeden z grubych pni drzewa. Nie wydobywam z siebie ani jednego dźwięku, mimo iż całe moje ciało krzyczy z frustracji, bólu i paniki.

W ciągu paru sekund podejmuję decyzję. Wiem, że będę jej żałować, jednak muszę coś zrobić! Inaczej nie uda nam się uciec. Zabiją nas…

Sięgam do kieszeni i wyciągam jeden z lśniących noży. Nie przerywając biegu, odwracam się lekko. Szybko rozpoznaję się w sytuacji. Goni nas dwójka trybutów. Chłopak i dziewczyna. Nie jestem w stanie ocenić czy są to zawodowcy. Ona dzierży w dłoni topór, pomimo odległości widzę, jak mięśnie prężą się jej pod koszulką, on natomiast trzyma miecz w jednej ręce i oszczep w drugiej. A więc pierwszym rzuciła dziewczyna.

Posyłam nóż w stronę chłopaka. Zauważa go dopiero w chwili, gdy krzycząc pada na ziemię. Nie zabijam go, nie byłabym w stanie. Nóż wbija się mu w udo. Teraz trzyma się za nogę i wrzeszczy do dziewczyny:

- Zabij ich!

W tym momencie Victor wkracza do akcji. Zatrzymuje się dosłownie w jednej sekundzie, odwraca i staje do walki z dziewczyną. Jestem przerażona obrotem sprawy. Cofam się i wyciągam kolejny nóż z kamizelki. Wtedy widzę, że chłopak, którego powaliłam na ziemię, nadal nie odpuszcza. Z trudem stara się dosięgnąć oszczep, który wypadł mu z dłoni. Doskakuję do niego w ciągu paru chwil i przykładam nóż do gardła.

- Drgnij tylko, a nie żyjesz – szepczę mu do ucha z wściekłością, jednak wiem, że to tylko puste i nic nieznaczące groźby. Nie byłabym w stanie tego zrobić. Czuję jego strach i przez chwilę nasycam się nim. Z kucyka wyślizgnęło mu się parę brązowych kosmyków. Pot spływa po jego twarzy, włosy kleją się do czoła. Oddycha szybko, swój oddech pozostawia na mej szyi.

Patrzy na mnie gniewnym wzrokiem. Wręcz warczy. Rzucam oszczepem jak najdalej od chłopaka i odwracam się do Victora w czasie, gdy, za pomocą swojego miecza, wytrąca dziewczynie topór z ręki. Blondynka rzuca się na ziemię, sięga po broń, lecz wtedy Victor przecina jej skórę wzdłuż brzucha.

Otwieram usta. To nie tak miało być.. On miał być bezpieczny od takich decyzji.

Mój wzrok przebiega od brata do dziewczyny. Łapie się na krwawiące miejsce. Pada na ziemię. A ja wstrzymuję oddech i czuję ból w boku. Chwieję się na nogach i patrzę na długowłosego. Widzę jego szyderczy uśmiech. Dotykam miejsca, z którego czuję, jak spływa coś ciepłego i lepkiego. Wyciągam ze swojego ciała nóż. Mój własny.