Five

Rozdzielają nas już na stacji. Wpakowują do osobnych pojazdów i zawożą do Centrum Odnowy, czy jak to tam zwą. Jestem przerażona. Wstydzę się swojego ciała, nie chcę, aby ktoś go oglądał, nie życzę sobie tego.. Ale logiczne, że nie mam nic do powiedzenia. Mam siedzieć cicho i wykonywać wszystkie rozkazy oraz zachcianki. Mentor – chyba Cane, o ile się nie mylę – patrzy wilkiem w moją stronę za każdym razem, gdy jest zmuszony mnie oglądać. Teraz na jego twarzy dodatkowo widnieje dziwny uśmieszek. Widzi mój strach i napawa się nim.

A kopnij się w dupę Cane – warczę w myślach i wbijam paznokcie w dłoń, aby nad sobą zapanować.

Strażnicy odprowadzają mnie do ekipy przygotowawczej.

Naprawdę staram się dostrzec w nich ludzi, jednak dla mnie to tylko karykatury. Stworzenia Kapitolu, obojętni na cierpienia, spragnieni krwi i morderstw. Przez chwilę jest mi ich żal.

Jednak, gdy tylko na mnie spoglądają i widzę politowanie na ich twarzach, wzbiera we mnie gniew. Są zniesmaczeni moim widokiem.

- I co my mamy zrobić z tym czymś? – pyta piskliwie kobieta o zielonych włosach i namalowanych w tym samym kolorze brwiach. Jej rzęsy są ogromne i prawdopodobnie bardzo ciężkie, bo co chwilę mruga. Jednak bardziej, niźli jej wygląd, rozśmiesza mnie kapitoliński akcent. Czuję jak wargi zaczynają mi drgać, walczę z uśmiechem, jednak opanowuję się i przybieram bezbarwną minę.

- Okropna postura! – wykrzykuje przerażony mężczyzna. Twarz ma wręcz czekoladową od samoopalacza, a żółte włosy pełne jakiejś tłustej substancji. Podchodzi do mnie i szturcha palcem w żebra. Odskakuję wściekła i odpycham jego rękę. Krzywi się i masuje ją z naburmuszoną miną. Przecież nawet nie użyłam siły!

- Uważaj sobie – zaczynam drgać z wściekłości.

- A te pomarańczowe włosy? – Wtrąca się trzeci z ekipy. – Nie wiesz, że rudy to już przeszłość? To taki idiotyczny kolor!

- Och. Wybacz! Naprawdę nie chciałam sprawiać wam kłopotu! – Wrzucam w to tyle jadu, na ile mnie tylko stać, ale chyba nie są w stanie zauważyć sarkazmu.

 - Nie przejmuj się. Coś wymyślimy – uśmiecha się kobieta. – Jestem Alice, to jest Boyd – wskazuje na żółtowłosego – a to Pol – uśmiecham się. Nie mogę się powstrzymać, ten akcent mnie rozwala. Kobieta chyba uznaje, że to do niej, a nie z niej. Podchodzi i zaczyna mnie rozbierać.

- Przestań! – krzyczę piskliwie. Panika wypełnia mi umysł.

- Żartujesz sobie, tak? – pyta Pol. Ma fioletowe powieki i usta. Nie mogę oderwać od nich wzroku, wyglądają okropnie.

Trzymam się kurczowo luźnego swetra i otaczam rękoma.

- Nie chcę! – Do oczu napływa mi fala łez. Tracę ostrość, staram się pozbyć płynu.

Przez parę minut próbują się do mnie zbliżyć, ale zachowuję się niczym mordercza maszyna. Atakuję, nie zwracam uwagi na dręczące mnie wyrzuty sumienia. Wyobrażam sobie, że ich nie mam. Przez chwilę mam ochotę wbić nóż w ich serca. Ta wizja niemal mnie uszczęśliwia. Gdybym nie była tak przerażona zapewne uśmiechałabym się niczym szaleniec.

- Nie mamy na to czasu – oznajmia Boyd. – Straż!

Rozwieram szeroko oczy i wpatruję się w mężczyzn, którzy wparowują do pokoju.

- Przytrzymajcie ją – prosi Alice.

Zaczynam wrzeszczeć i szarpać się. Nie… Nie! Nie.

Chwytają mnie za nadgarstki i utwierdzają w stalowym uścisku. Zaczynam wierzgać nogami i kopać, kiedy Pol i Alice podchodzą, aby mnie rozebrać. Przychodzi jeszcze jeden strażnik i unieruchamia mi stopy. Łzy płyną mi strumieniami po policzkach, ból przeszywa całe ciało. Boli mnie nie tylko od zewnątrz, ale i od środka. Zostałam pozbawiona ostatniej rzeczy, jakiej miałam. Prywatności.

Obrzucili mnie wstydem.

Kiedy stoję już naga, zauważam kątem oka, że strażnicy wgapiają się w moje ciało. Patrzą zuchwale, niczym zwierzęta. Rozwściecza mnie to i korzystając z ich nieuwagi, wyrywam rękę i walę pięścią Pola w oko. Jeden z mężczyzn uderza mnie w brzuch i warczy:

- Uspokój się albo tego pożałujesz.

Ból jest niesamowity. Uderzenie pozbawiło mnie resztek powietrza. Przez chwilę walczę o oddech.

- Przypnijcie ją, nie mam ochoty oberwać ponownie – warczy Pol i nakłada na twarz kolejną warstwę makijażu, aby zasłonić siniaka, który zaczynał pojawiać się na jego skórze.

Przestaję się ruszać. Moje ciało wiotczeje. Strażnicy przypinają mnie do łóżka i wychodzą.

Przez następne kilka godzin po moich policzkach nadal spływają łzy. Alice krzyczy na mnie, abym się nie mazała. Wiem, że zachowuje się jak dziecko. Powinnam zgodzić się od razu. Przecież wiedziałam, że to nieuniknione… Jednak nie mogłam poddać się bez walki o moją intymność.

Przyglądam się jak smarują mnie jakąś dziwną substancją, która zasycha, a potem odrywają ją od skóry. Krzywię się, ale nie wrzeszczę. Nie dam im tej satysfakcji. Pozbawiają mnie włosów z całego ciała, nie licząc tych na głowie. Czuję się okropnie. Wszystko strasznie mnie piecze i swędzi. Moje paznokcie przybierają idealny kształt, włosy myto mi kilka razy i pokryto jakimiś dziwnymi odżywkami. Gdy kończą, strażnicy odpinają mnie z pasów i ponownie przytrzymują.

- Nic lepszego nie można z tobą zrobić – mówi z pogardą żółtowłosy.

Wychodzą, a na nich miejsce przybywa, na oko dwudziestoletni, chłopak. Ma krótkie, czarne włosy przeplatane granatowymi kosmykami. Jest nienaturalnie blady i ubrany w czarny kostium.

Pomimo ogromnego skrępowania, smutku i gniewu, spoglądam na niego z zainteresowaniem. Wygląda niesamowicie. Ganię się szybko w myślach i spuszczam wzrok na ziemię.

- Hmm.. I oto nasza mała buntowniczka – oznajmia intrygującym głosem. – Zostawcie nas – rozkazuje strażnikom.

- Jest pan pewny? Może być niebezpieczna – odpowiada jeden i jestem niemal pewna, że patrzy prosto na mój biust.

- Tak. Idźcie. Natychmiast – jego głos przybiera karcący ton.

Zostajemy sami. Od razu staram się zakryć rękoma. Wstydzę się tego chłopaka jeszcze bardziej niż tamtych. Jest przystojny i przeraża mnie to, że zaczyna mi się podobać.

Lyall. To twój wróg. Pamiętaj o tym – upominam się.

Podchodzi bliżej. Cofam się parę kroków, ale wtem zauważam, że w rękach trzyma szlafrok.

Zakładam go szybko i obejmuję ciało dłońmi.

- Dziękuję – szepczę cicho, a po policzkach znowu zaczynają płynąć mi łzy, z ulgi. Jestem wściekła za swoją słabość. Ocieram szybko oczy i przybieram wściekłą minę oraz wilczy wzrok.

Chłopak uśmiecha się. Odwraca się do mnie tyłem, a ja walczę z chęcią zaatakowania go. Naciska guzik na ścianie i otwierają się jedne z drzwi. Przechodzimy do innego pomieszczenia. Znajduje się tam czerwona kanapa oraz fotel. Okno stanowi całą ścianę i ukazuje widok na Kapitol. Kieruję wzrok na swoje stopy. Są niemal tak samo białe jak kafelki na podłodze.

Siadam na kanapie, gniotę w dłoniach materiał szlafroka.

- Jestem Sierra Martin i będę twoim stylistą – mówi rzeczowym tonem.

Kiwam głową, po czym spuszczam wzrok na jego buty. Trampki. Niemożliwe..

- Chciałabyś coś zjeść? – pyta.

Dopiero teraz uświadamiam sobie jak bardzo burczy mi w brzuchu. Od rana nic nie jadłam.

- Poproszę – odpowiadam chrapliwym głosem.

Naciska kolejny guzik i ze środka stołu wysuwa się następny blat, a na nim przeróżne pyszności. Widzę ryż z kawałkami z kurczaka i warzywami, także ziemniaki oblane obficie grzybowym sosem. Na wazie wystawiono mnóstwo soczystych owoców. W misce znajduje się zupa – prawdopodobnie rosół, a jeszcze dalej dostrzegam waniliowy budyń. Do kryształowej szklanki wlano jakiś czerwony płyn.

Zaczynam jeść. Przestaję się krępować, jestem zbyt głodna, aby o tym myśleć.

Zastanawiam się nad tajemniczym mężczyzną. Nigdy wcześniej nie widziałam go wśród stylistów. A może jednak nigdy nie patrzyłam zbyt uważnie? Przecież czas igrzysk głównie spędzałam z Rennym. Nie interesowały mnie igrzyska ani przygotowania do nich. Chciałam tylko, aby to wszystko jak najszybciej się skończyło. Jednak jak mogłam nie zauważyć tak fascynującej postaci? Kapitolińczycy nie ubierają się na czarno, lubują się w przeróżnych kolorach, ale nie w tym. Chyba nawet nie uznają go jako barwę. Zresztą żaden mieszkaniec Kapitolu nie ubiera się tak dobrze, z wyczuciem. Widzę tylko przesadne i nieskuteczne starania, aby upiększyć się za wszelką cenę, aby wyglądać najdziwaczniej jak tylko się da. Gdy w końcu napełniam brzuch, Sierra zaczyna rozmowę.

- A więc musimy porozmawiać o twoim stroju na ceremonię otwarcia igrzysk. Zgodnie z tradycją muszą one odzwierciedlać charakter każdego z dystryktów – słyszę znudzenie w jego głosie.

Przypominam sobie, że podczas uroczystości inauguracyjnych każdy z trybutów musi mieć na sobie coś, co kojarzy się z głównym rodzajem przemysłu z jego dystryktu.

- Zboże… - szepczę cicho.

- Zgadza się, mała buntowniczko – nie potrafię na niego patrzeć. Jego uśmiech mnie onieśmiela. – W dystrykcie dziewiątym jest to zboże. – Milczy przez jakiś czas. - Oczywiście nie mogę tego mówić przy innych stylistach i ekipach przygotowawczych, ale jak dla mnie rudy kolor włosów jest uroczy. Bardzo ci pasuje.

- Dziękuję? – Jestem zbyt zaskoczona. Odpowiadam pytaniem, nie wiem, co myśleć.

- Postanowiłem, że pozostaniemy przy twoim naturalnym kolorze. Alice, Boyd oraz Pol twierdzą, że lepiej by było jakbyśmy je przefarbowali.

Pełna paniki, łapię włosy i przez moją nieuwagę szlafrok rozsuwa się. Chłopak jednak nie patrzy w dół, oczy ma utkwione w mojej twarzy. Rozczula mnie to.

- Jednak to ja jestem stylistą, a nie oni, prawda? – Prezentuje mi swoje niesamowite zęby w szelmowskim uśmiechu. - Jaki kolor lubisz? Jaki jest twoim ulubionym?

Zaskakuje mnie to pytanie. Sierra jest taki inny… Dziwny, ale pozytywnie dziwny. Nie posiada tego dziwnego akcentu albo specjalnie go przy mnie nie używa. Podoba mi się to.

- Czarny – odpowiadam pewnie i uśmiecham się do niego. Po raz pierwszy ślę kapitolińczykowi szczery uśmiech. Zaczynam sama siebie zaskakiwać.

- Świetnie się składa – jego srebrne tęczówki połyskują groźnie, ale nie odczuwam strachu.

Chyba mu ufam. Niedługo okaże się, czy postąpiłam słusznie.

_______________________________________________________________________

Echh... Co ja robię...?