Four

W końcu docieramy do Kapitolu – stolicy państwa Panem.

Nie jestem w stanie myśleć jak jest potężny, jak swym ogromem wzbudza we mnie przerażenie. Jestem tylko małym człowiekiem, który nic nie osiągnie. Mój los jest z góry przesądzony, prawdopodobnie także życie mego brata wisi na włosku. Zamykam na chwilę oczy, oddycham powietrzem, które wydaje mi się przesiąknięte sztucznością, odliczam, do 10, aby się uspokoić.

Wspomnienia atakują mnie z zaskoczenia. Uderzają we mnie z impetem. Mam wrażenie, że tracę umiejętność prawidłowego przyswajania tlenu.

Siedziałam przy stole wraz z babcią, która z godną podziwu cierpliwością, starała się nauczyć mnie szyć, haftować, cerować.. Cóż.. Mogę powiedzieć, że szło mi wyjątkowo beznadziejnie. Każdą rzecz, którą starałam się naprawić, dodatkowo psułam i tylko marnowałam materiały. Biedna babcia musiała siedzieć do późna w nocy, aby wszystko po mnie popoprawiać. W końcu zrezygnowana rzuciłam nici i igły na stół, oparłam łokcie o blat i ukryłam twarz w dłoniach.

- Jestem do niczego – powiedziałam ponurym głosem.

- To dopiero początki – odpowiedziała kobieta ze stoickim spokojem.

- Nie. Ja się poddaję. Lepiej weź Amargeina. On ma rękę do takich prac. Ja się nie nadaję.

- To prawda. Chłopiec lepiej potrafi zaszyć dziurę w skarpetce od ciebie – przyznaje w końcu, uśmiechając się. – Ale to nie powód żeby się poddawać. Kiedy będziesz miała męża, dzieci…

- Nie ma mowy – warczę na nią. – Ile razy już Ci to mówiłam?!

- Kiedyś się do tego przekonasz – odparła.

- Nienawidzę miłości. To stek kłamstw. Bzdury. Kiedy ktoś w końcu przyzna mi rację? – pytam zirytowana.

- Kiedy znajdziesz chłopca…

- Nie. Nie rozumiesz, co to znaczy nie? – Podniosłam głos.

- Jeśli wolisz dziewczyny, to wiedz, że nie mam nic przeciwko…

- Nie! – krzyknęłam, przerywając jej. – Fuj – wzdrygnęłam się i podniosłam z krzesła. – Błagam cię babciu, nie dobijaj mnie.

Kobieta uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Zmarszczki na jej twarzy pogłębiły się, jednak dzięki jej jaśniejącym oczom nadal wyglądała ślicznie.

- Nawet, jeśli… - zaczynam – ale wiadomo, że tak nie będzie, nie chciałabym wydać dzieci na ten świat.

Milczała.

Zaparzyłam wodę i wlałam do ulubionego kubka, dorzuciłam parę listek mięty. Babci zrobiłam kawę, która moim zdaniem smakuje jak pomyje. Ale skoro lubuje się w takich rzeczach, to, czemu nie?

Gdy ponownie zasiadłam do stołu, do pokoju wbiegł Victor, który wraz z maleńkim Rennym zaczął podskakiwać w maleńkiej kuchni. Blond czuprynka maleńkiego chłopca wzbudziła we mnie dziwne wzruszenie. Amargein wychylił się zza drzwi i spojrzał niepewnie w naszą stronę. Rude włosy opadły mu na czoło. Odgarnął je dłonią, dzięki czemu mogłam ujrzeć jego śliczne, duże oczy.

- Chodź do nas – mówię do niego, szczerząc zęby w uśmiechu. – Pokażesz mi jak to się robi? Od godziny próbuję prawidłowo zaszyć skarpetkę.

Uśmiecha się lekko, nieśmiało. Wchodzi z pochyloną głową i siada na krześle obok. Wyciąga dłoń po nić i igłę. Obserwuję jego delikatne i chude rączki. W ciągu paru minut naprawił skarpetki, moją koszulkę i zszył dziurę na kolanie w spodniach Renny’ego.

- Bardzo ładnie, Amargein – pochwaliła go babcia.

Zmierzwiłam mu włosy dłonią i lekko dźgnęłam w bok palcem.

- Uśmiechnij się, mały – mówiłam do niego.

Ku mojemu zdziwieniu spojrzał na mnie bystrymi oczyma i powiedział cicho, ze smutkiem.

- Kapitol ma wszystko, czego potrzebuje. My nie mamy nic.

Kuchnia pogrążyła się w ciszy. Victor, ku nie zadowoleniu Renny’ego, przestał skakać. Na jego twarzy pojawiło się zmartwienie. Babcia pokiwała głową, jednak nic nie powiedziała.

Gdy ponownie utkwiłam wzrok w chłopcu nadal intensywnie się we mnie wpatrywał. Nie wiedziałam, co mam mówić. Nie mogę przyznać mu prawdy, bo co by się z nim stało, gdyby zaczął wygadywać takie rzeczy przy innych ludziach? Ale też nie mogłam na niego krzyknąć, że opowiada bzdury. Milczałam, Amargein jest mądry. Nie naraziłby nas na niebezpieczeństwo. Nie powiedziałby takich rzeczy publicznie.

- Chodź tu do mnie – powiedziałam po chwili. Wskoczył mi na kolana, przytuliłam go. Upił łyk mojej herbaty i wtulił się w moją klatkę piersiową.

Wkrótce za oknem zrobiło się ciemno. Zapaliłam parę świec, abyśmy nie siedzieli, pogrążeni w ciemności. Niestety prąd, dostarczają nam tylko na wyjątkowe okazje. Na co dzień musimy żyć pośród wątłych światełek świec. Ponownie uderza mnie niesprawiedliwość naszej władzy.

Powracam do rzeczywistości. Chcę mi się płakać. Tak bardzo za nimi tęsknię…

Jednak nie czas na słabość. Pociąg powoli wtacza się na stację. Widzę dziwnie ubranych ludzi, którzy prawdopodobnie rozpoznają pociąg wypełniony trybutami. Zaczynają machać w naszą stronę i wskazywać palcami. Patrzę w ich stronę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Nie mogę okazać obrzydzenia, jakie do nich czuję. Muszę myśleć o Victorze. On mysi zwyciężyć i on zwycięży.

Spoglądam na niego, widzę grymas na jego ustach.

-Victor – zwracam na siebie jego uwagę. – Uśmiech.

Patrzy na mnie jak na wariatkę.

- Zaufaj mi – mówię i szczerzę zęby. Mam nadzieję, że wygląda to naturalnie, a nie jak uśmiech szaleńca, który ma ochotę powybijać ich wszystkich, co do nogi.

Z początku nie reaguje, dopiero po paru chwilach jego wargi drżą i przybierają postać zniewalającego uśmiechu. Nie ma co się z nim równać. Ja tylko szpecę jego wizerunek. Odsuwam się od okna, pozostawiam go sam na sam z publicznością.

Pociąg w końcu wjeżdża na peron, chłopak odwraca się i pyta, zgrzytając zębami:

- Po co? Powiedz mi, dlaczego mam udawać, że ich wielbię? Nienawidzę ich z całego serca. Wszystkich. Zwłaszcza prez…

Przerażona unoszę palec do ust. Zamyka się. Dopiero po chwili zaczyna rozumieć. Wszędzie mogą być kamery, podsłuch i Bóg wie, co jeszcze. Gdybym zareagowała szybciej…

Wiem, co chciał powiedzieć. Pozornie niegroźne zdanie, ogromnie niebezpieczne.

Zwłaszcza prezydenta.

Prezydenta Snowa.

Aidan Snow – pomazaniec szatana.

To staruszek, który ledwo trzyma się na nogach. Długie siwe włosy opadają mu na ramiona, twarz tonie w zmarszczkach, bliznach. To on zdecydował o Głodowych Igrzyskach. To on je stworzył. To on ma na sumieniu śmierć tylu niewinnych dzieci.

Ponoć w dniu ustanowienia Głodowych Igrzysk urodził mu się syn. Boże, jak do tego doszło, że taki stary dziad spłodził syna? Nieważne… Nie chcę w to wnikać. W każdym razie jego urodziny przypadają w dniu tego „święta”. Dziś ma 23 lata, tak jak i przypadają 23 Głodowe Igrzyska. Z tego, co słyszałam, nazywa się Coriolanus i jest kandydatem na następnego prezydenta. Czy będzie równie okrutny jak jego ojciec? Chyba nie może być jeszcze gorzej..?