Twenty-sixth

Nawet nie zauważyłam, kiedy wtuleni w siebie, położyliśmy się na podłodze. Chodź ziemia jest twarda, zimna i niewygodna, jest mi lepiej niż na okazałym, puszystym łóżku w Kapitolu.

Serce wali w piersi, a momentami mam wrażenie, jakby chciało z niej uciec i pofrunąć w przestworza. Torrance zasypia niedługo przed świtem, a ja wciąż pełnię wartę. Nie chcę budzić Serafiny czy Victora, żeby się tym zajęli. Przecież już tyle spałam przez te dwa dni, dam sobie radę. Poza tym nie zamierzam opuszczać objęć chłopca. Przynajmniej jeszcze nie teraz.

Wsłuchuję się w ćwierkanie ptaków, które wystawiają dla mnie prywatny koncert. Uśmiecham się do nich, mimo iż mnie nie widzą.

Lecz wraz ze światłem poranka dociera do mnie myśl, że to ostatni dzień spokoju i jeśli nikt w dobie obecnej nie zginie, Organizatorzy mogą stworzyć nam piekło. Obmyślam plan, jak opuścić na jakiś czas moich towarzyszy i w pojedynkę znaleźć ósemkę oraz ją zaatakować. Może powinnam mówić na nią Larwa? A może Skunks lepiej by pasował? Albo Gnida?

Nienawiść jeszcze nigdy w życiu tak bardzo nie dawała mi się we znaki. Krew wrze w moich żyłach z wściekłości, a ciało wymaga szybkiego działania.

Lecz, mimo iż przyrzekłam sobie, że nie zasnę, organizm i tak zrobił swoje. Kolejny raz zachowałam się nieodpowiedzialnie i przysnęłam, na co najmniej 10 minut.

Budzi mnie delikatny ruch Torrance’a. Ścisnął mocniej moją dłoń i wtulił twarz w moje włosy. Ogarnia mnie zdenerwowanie. Przecież tak długo ich nie myłam. Są okropnie brudne i nieuczesane. Większość kosmyków już dawno wysunęła się z warkocza, którego uplótł mi Sierra. Mam ochotę wyrwać się z objęć chłopaka i ukryć jak najdalej.

Czarnowłosy wkrótce się budzi. Przez moment sztywnieje, ale po upłynięciu morderczych dla mnie dwóch sekund, rozluźnia się. Ściska mnie serdecznie.

- Dziękuję. Co ja bym zrobił bez Ciebie – szepcze mi do ucha, rozciągając kończyny.

Uśmiecham się pod nosem, choć nie mam takiego zamiaru i podnoszę się z jego ramion. Czuję, że się czerwienię, więc odwracam głowę.

 - Zaraz wracam – informuję go i wychodzę.

Idę przez jakiś czas przed siebie w poszukiwaniu jakiegoś strumyka i niebawem odczuwam zasłużoną satysfakcję. Przezroczyste krople uśmiechają się do mnie, zachęcają do kąpieli, a ja nieodwracalnie stwierdzam, że coś jest ze mną nie tak oraz do końca postradałam zmysły. Rozglądam się uważnie i przez jakiś czas nasłuchuję. Niedługo potem zdejmuję ubrania (o dziwo do samej bielizny) oraz zażywam błyskawiczną kąpiel. Najwięcej czasu poświęcam włosom.

Nie wiem, po co robię to, co robię. Oszalałam. Bezsprzecznie oszalałam. Na arenie nie ma miejsca na takie głupoty. Wybij sobie z głowy te bzdury dziewczyno!

Ale nie mogę.

Zaplatam mokre włosy w warkocz i ubieram się pospiesznie. Ciuchy przylegają do mokrej skóry, co podczas intensywnego, powrotnego marszu mnie irytuje, lecz robię wszystko, co w mojej mocy, aby to zignorować. Teraz powinnam wykorzystać szansę i odejść. Zabić.

Jednak… Jeszcze tylko jeden dzień. Proszę tylko o jeden dzień.

Gdy powracam do obozu, widzę jak Torrance wyciąga z kieszeni scyzoryk. Patrzę jak majstruje coś przy jednej ze strzał. Na jego twarzy wymalowane jest pełne skupienie i spokój. Nie mogę oderwać wzroku od jego ślicznych błękitnych oczu. Wzdycham poirytowana i siadam pod jednym z drzew. Wyjmuje nóż z kamizelki i obracam nim w palcach.

Oglądam uważnie nieskazitelne ostrze, po czym wbijam je z wściekłością w ziemię. Chłopak patrzy na mnie przez jakiś czas i ponownie zawiesza swój wzrok na strzałach.

- Wszystko w porządku?

- Jak najbardziej – odpowiadam z zaciśniętymi zębami.

Jednak wcale tak nie jest. Jak może być w porządku skoro nie potrafię im pomóc?

Pragnę go uratować. Pragnę uratować ich wszystkich, ale wiem, że to niemożliwe. Wygra tylko jeden, reszta zginie. Czy tego chcemy, czy nie, to nasze ostatnie chwile.

- Nie wiedziałem, że umiecie strzelać z łuku – mówi cicho, nie spoglądając w moją stronę.

- Nie umiemy. Ale myśleliśmy, że to proste. Chciałam się nauczyć, ale jakoś mi to nie wychodzi.

- To łatwe. Po prostu trzeba umieć się do tego zabrać. Chodź – wstaje, podchodzi do mnie i wyciąga rękę. – Pokażę Ci, co i jak.

Ignoruję wystawioną dłoń i sama się podnoszę. Chłopak uśmiecha się tylko zadziornie i ściąga swój łuk z pleców.

Biorę do ręki swój i spoglądam na chłopaka.

- A więc nasze łuki są z drewna. Klejone listwy palisandrowe i rdzeń majdanu z orzecha o ile się nie mylę oraz włókno szklane barwione na czarno. Warto zauważyć, że zastosowano tu włókno szklane i żywice, które…

- Okay. Po co mi wiedzieć z czego zrobiony jest łuk? – przerywam mu. – Do rzeczy.

Mruży oczy i wykrzywia twarz w grymasie, lecz wkrótce wzdycha i kontynuuje lekcję.
- Dzięki wysokiej klasy materiałom uzyskuje się bardzo dobrą dynamikę i elastyczność ramion łuku przy dużej sztywności poprzecznej i odporności na skręcenie. Ten model charakteryzuje się łatwym zakładaniem cięciwy...
- Może przejdźmy do praktyki.

- Zamkniesz się w końcu? Próbuję Cię czegoś nauczyć! – warczy, ale uśmiecha się lekko.

- Taaa.. No już się zamykam.

- Z tego łuku może strzelać każdy. Nie ważne czy jesteś prawo- czy leworęczna, możesz użyć techniki…

Otwieram usta, lecz Torrance nie daje mi dojść do głosu.

- Kobieto!

Patrzę na niego spode łba.

- Nieważne jaką techniką. Nieważne. Okay. A więc jest szybki. Ma lekkie ramiona, które posyłają strzałę z dużą prędkością.

Milczę.

Uśmiecha się z satysfakcją.

- Koniecznie potrzebujemy karwasz oraz skórkę łuczniczą. Niestety Organizatorzy nas w to nie zaopatrzyli, a więc musimy sobie radzić sami. Owiń rękę oraz przedramię dodatkowym materiałem. Może coś pomoże. – Kiwam głową. - Strzelanie z łuku wymaga obu rąk. Strzelec trzyma w jednej, wyprostowanej ręce łęczysko nieco poniżej połowy jego długości. Dłoń tej ręki stanowi też zwykle powierzchnię utrzymującą strzałę prostopadle do drzewca. Drugą ręką łucznik trzyma jednocześnie cięciwę w połowie jej długości oraz opartą na niej strzałę i przez odciągnięcie tej ręki do tyłu naciąga cały łuk. Po wycelowaniu puszcza cięciwę, która pchana w kierunku drzewca przez jego siły sprężystości wystrzeliwuje strzałę.

Patrzę w jego stronę z otwartymi ustami. Nie ma co. Widać, że jest teraz w swoim żywiole.

- Ehhh. Pokażę Ci.

Kiedy on to robi wydaje się dużo prostsze. Gdy mówi, sprawy przybierają o wiele gorszy obrót.

Staje obok, pokazuje wszystko po kilkadziesiąt razy. W końcu załapuję, o co chodzi i szczerzę się do niego w uśmiechu, kiedy po raz pierwszy udaje mi się trafić w najbliższe drzewo. Pod koniec treningu jestem wymęczona i poobijana. Wycieram pot z twarzy i przybijam piątkę wraz z Torrancem. Victor od jakiegoś czasu nam się przygląda, ale nie komentuje moich poczynań.

- HA, braciszku! Umiem! A ty nie! HA! Dobra już jestem cicho.

Wymieniamy z blondynem rozbawione spojrzenia.

Victor i Serafina podejmują się wspólnej warty. Ja i Torrance kładziemy się niedaleko, poza zasięgiem ich wzroku. Zjadamy ostanie paski suszonej wołowiny i owoce z paczki.

- Dzięki za lekcję. Całkiem niezły z ciebie nauczyciel – stwierdzam, przeżuwając.

- A z ciebie dobra uczennica. Poza kiepskim początkiem – śmieje się. – Momentami mam wrażenie, że twoja gęba nigdy się nie zamyka.

- Co tak ostro, młodziaczku! Jestem niezłym milczkiem, kiedy mam na to ochotę!

- Okay, okay. Wierzę ci na słowo.

Kładziemy się na ziemi i przez jakiś czas staramy się usnąć. Patrzę na szare niebo i wtedy coś dużego przefruwa mi przed oczami. Odskakuję przerażona z cichym okrzykiem na ustach. Torrance łapie mnie za rękę.

- Spokojnie. To tylko motyl – mówi kojącym głosem.

Spoglądam na niego i przymykam oczy. Ogarnia mnie smutek. Chowam twarz w dłoniach. Chłopak zmartwiony i poważnie zaniepokojony podchodzi bliżej mnie i obejmuje ramieniem. Jestem zaskoczona, ale nie odsuwam się od niego.

Boję się. Z każdą chwilą coraz bardziej. O życie Torrance’a. O Victora. O Serafinę. O rodzinę. O to, że ich mogę stracić, bądź, co bardziej realne… Stracę ich.

Podnoszę wzrok i patrzę na czarnego motyla o rozpiętości skrzydeł równej mojej dłoni. Fruwa wokół naszych głów, po czym po upływie paru minut opuszcza nasze towarzystwo.

- Czytałam kiedyś o tym, że… - zawieszam głos.

- O czym? – pyta chłopiec. Jego oddech łaskocze mnie w szyję.

Zastanawiam się przez chwilę. Czy powinnam o tym mówić? Nie mogę się skupić. Torrance jest za blisko.. Ale jest mi tak miło..

- Kiedyś.. Przed katastrofami, które zniszczyły prawie całą ziemię, pewna grupa ludzi wierzyła, że czarne motyle przynoszą nieszczęście. Osoba, która go zobaczyła, niedługo potem umierała.

Cisza. Wokół, we mnie, wszędzie. Ciało chłopca zwiotczało.

- To całkiem prawdopodobne. W końcu jesteśmy na igrzyskach – odpowiada po paru minutach przygnębiony. Wtedy czuję jak coś spływa po moim karku. Odwracam się i widzę jak łzy spływają po jego policzkach. Zasłaniam jego twarz przed kamerami. Na pewno nie chce, aby ktoś go zobaczył w takiej sytuacji. Łzy są takie osobiste.. Nikt nie powinien ich oglądać.

Przytulam go, dzięki czemu może skryć się w moich włosach.

Jak to możliwe, że w ciągu tych paru dni staliśmy się sobie aż tak bliscy? Jeszcze niedawno myśl o przytulaniu Torrance’a napawała mnie lękiem. Co się ze mną dzieje? Jak mogłam pozwolić sobie na tą słabość z mojej strony? Dlaczego okazuję się być taka jak wszyscy?

Nic nie mówię, bo w tej chwili nie ma żadnego słowa czy zdania, które mogłoby złagodzić jego ból. Po co mam go pocieszać i mówić mu, że jest bezpieczny? Przecież to nieprawda. Nie mogę mu zapewnić nawet tego, że dożyje następnych dwudziestu czterech godzin.

Za jakiś czas się uspokaja. Podnosi głowę znad moich ramion, wbija wzrok w ziemię.

Przesuwam jego grzywkę, odsłaniam powieki i czekam aż chłopak na mnie spojrzy. Wkrótce to robi, dzięki czemu mogę napawać się błękitem jego tęczówek. Są śliczne. Granatowe na obrzeżach oczu, jasnoniebieskie bliżej źrenic.

Co jest ze mną nie tak?