Twenty-third

- Kto by pomyślał, że ten bachor potrafi mówić? No i nawet się bronić. Szkoda tylko, że brakuje ci mnóstwo lat nauki. Nie każdy jest urodzonym wojownikiem – z tymi słowami powracam do żywych.

Otwieram oczy i od razu poznaję trybutkę z ósemki. Stoi w niedbałej pozie z nożem w ręku. Zauważam, że nie mam na sobie mojej kamizelki. Czuję się jakbym była obdarta ze skóry, jakbym była naga.

Kieruję mój wściekły wzrok w jej stronę.

- Na co czekasz? – pytam.

- O co ci chodzi?

- No zabij mnie w końcu. Chyba nie jestem tu po to, aby urządzać pogaduszki, co? A może się mylę? Jednak widzę, że już masz dwóch towarzyszy do rozmowy.

U jej boków stoją dwaj bruneci. Ich twarze wykrzywione są w grymasie, który pewnie w ich mniemaniu uchodzi za uśmiech.

- Ależ mamy czas, rudzielcu. Po cóż ten pośpiech?

Zaciskam powieki z wściekłością.

- Czyżbyś nie chciała poczuć czystej satysfakcji z zabicia mnie? Niedługo i tak umrę z powodu utraty krwi. No dalej, dziewczyno, nie krępuj się – rzucam szyderczo w jej stronę.

- Ależ ty rozmowna ostatnio – stwierdza blondynka ze zdziwieniem.

Klęka obok mnie i palcem unosi mój podbródek w swoją stronę. Niemal zgrzytam zębami i powstrzymuję odruchy wymiotne, które czuję wobec jej osoby.

Trybutka zaczyna swoją postrzeloną zabawę. Czekam, aż w końcu to wszystko się zakończy.

Niebo ciemnieje. Karuzela, która wznosi się nad nami, pod wpływem wiatru zaczyna lekko się poruszać i koszmarnie skrzypieć. Nie próbuję się nawet bronić. Zresztą jestem pozbawiona jakiegokolwiek narzędzia do ochrony.

Brunet rzuca się w mą stronę. Zaczyna mnie dusić, a jego towarzyszka torturuje mnie, przecinając skórę na plecach, nogach, przedramionach i brzuchu. Śmieje się i z sadystycznym uśmiechem na ustach powoduje, iż zaczynam żegnać się ze światem. Wiję się w agonii, lecz nie krzyczę. Nie dam im tej przyjemności. Wiem, że tego potrzebują. Pragną mojego wrzasku, który byłby dowodem mego przerażenia. Lecz nie zamierzam im tego podarować. Nie boję się ich. Mimo iż umieram, nie pozwolę im nade mną zwyciężyć.

- Bruce. Zwolnij trochę, nie chcemy jej przecież zabić od razu – zauważa dziewczyna.

Chłopak na chwilę rozluźnia uścisk. Chwytam łapczywie powietrze, lecz wtem brunet się rozmyśla i ponownie oplata mą szyję oraz zaciska z całej siły. Oddech zamiera mi w płucach, dławię się nim, a krew spływa z mego ciała. Jestem bezradna, jednakże dobrze mi z tym. W końcu mogę odejść w spokoju. Przed oczami widzę ciemne plamy, ból przestaje mi doskwierać. Przestaję czuć cokolwiek poza błogim stanem ukojenia.

Wtem znikąd w obozie moich morderców pojawia się Victor. Wpada zdyszany, cały czerwony na twarzy. Moje instynkty natychmiast powracają do życia i ponownie zaczynam walczyć.

Uciekaj! – próbuję krzyknąć, tymczasem w płucach nie mam już ani odrobiny powietrza.

Zaczynam tracić przytomność. Zmuszam zdrętwiałe dłonie do ruchu i zaciskam je na palcach dusiciela. Nie mam siły, jakkolwiek bym się starała, nic nie zdziałam. Moje ręce opadają wzdłuż ciała. Ciemne plamy zamazują mi obraz. Ostatni raz spoglądam na brata. Wyciąga miecz i staje do walki, jednak sam nie da rady trójce trybutów. Ciemnowłosy wypuszcza mnie z morderczego uścisku. Upadam na ziemię i wciągam gwałtownie powietrze. Jęk wyrywa się z mych ust. Ból pojawia się ze zdwojoną mocą i jest zbyt silny.

- Vick… - charczę, lecz brakuje mi tchu.

Kaszlę i zakrywam usta dłonią, gdy odejmuję ją od ust, pojawia się na nich krew.

Trybuci otaczają chłopca. Ostatnie co rejestruję, to widok okrutnej blondynki z ósemki, która wyciąga sztylet zza pasa i wbija go w brzuch Victora.

To już koniec.

Ku mojej rozpaczy przebudzam się. Nie wiem jakim cudem żyję. Wszystko jest lśniące i krwiste, wręcz mgliste. Nie odczuwam bólu. Nie czas, aby się nim przejmować.

Wciąż odtwarzam wydarzenia… sprzed chwili? Sprzed kilku dni? Tygodni?

Jak już wspomniałam, nie ma to znaczenia.

Odbiegam, zapominam, wracam, myślę. Żyję tym momentem. Cierpię i zapadam się w rozpaczy.

Tonę.

Tonę.

Tonę i upadam na dno.

Jest tam zimno.

Jest tam ciemno.

Jest tam smutno. Cholernie smutno.

Nigdy tego nie czułam. Nigdy wcześniej nie doznałam tej pięknej, lecz jednocześnie gorzkiej i nieokiełznanej chęci zemsty. Całe moje ciało jest nią przepełnione. Palce drżą, bolesny uśmiech błąka się po mej twarzy. Już nie ma łez. Zrobię to, Victor. Dla ciebie. Skoro nie mogłam cię uratować, spróbuję cię pomścić. Wyeliminuję ich wszystkich. Zamorduję każdą zbłąkaną duszę. Wygram. A potem się zabiję. Odejdę i znów go spotkam. Nie będzie już sam. Będziemy razem. Zaopiekuję się nim, gdziekolwiek teraz jest, odnajdę go. Powita mnie z uśmiechem… A może będzie na mnie wściekły. Możliwe, że trochę pokrzyczy, jednak w końcu zrozumie. Zrozumie, że ten świat nie był dla mnie. Że nigdy nie byłabym tu szczęśliwa.

Z twarzą bez wyrazu przemierzam puste przestrzenie.

Idę po ciebie. Wiesz o tym, prawda? Czujesz to. Odszukam cię i poślę do piachu. Módl się, bo nic innego ci nie pozostało.

I dzieje się nieuniknione. Zauważam ją na skraju polany z dwoma kompanami u boku. Tymi samymi, co mnie dusili, torturowali. Podchodzę bez krzty strachu. Jeszcze mnie nie widzą. Czas zatrzymuje się w miejscu. Wciąż kroczę w ich stronę, jednak nie potrafię się do nich zbliżyć. Nagle jestem tylko ja i srebrno-czarny, zakrwawiony nóż w mej dłoni. Nic więcej się nie liczy, poza rozkosznym widokiem ciemniejącej koszulki dziewczyny. Jej uśmiech gaśnie, pustka wkrada się do jasnych oczu.

Zabiłaś go! – krzyczę do jej martwego ciała.

Giną w mgnieniu oka. Z ich bezwładnych ciał wyciągam moje cenne narzędzia. Wycieram szkarłatny płyn o krawędź płaszcza i chowam do kamizelki.

Udaję się na kolejne łowy. Przechadzam się pustymi uliczkami. Kieruję się zapachem ich przerażenia. Wiedzą, że się zbliżam. Wszystkich ich dosięgnie śmierć.

Wszystkich.

Może potem będę żałować, bo przecież Igrzyska nie miały mnie zmienić. Nie miały, a jednak zmieniły. Stałam się potworem. Jestem marionetką, szmacianą lalką w rękach Kapitolu. Jestem taka sama jak wszyscy. Nie wygrywam, nigdy nie wygram, jedynie przetrwam, ale to się nie liczy. Teraz ważny jest mój brat. Zniszczę wszystko doszczętnie, aż poczują mój ból. Moją rozpacz. Moją samotność.

Nienawiść potrafi zaślepić nawet największych mędrców. Nie wiń mnie za to Boże.

Obracam w dłoni jeden z noży i przejeżdżam palcem po delikatnych rysach na ostrzu. Widzę swoją twarz, która odbija się od narzędzia. Moje oczy są dzikie. Płomiennorude włosy dodają mi gniewu i szaleństwa w oczach. W kącikach ust i na kawałku policzka dostrzegam maleńkie krople krwi, zapewne mych ofiar.

Śmieję się bezczelnie, ciężko i wbijam wzrok w budynki przede mną. Na zachodnim krańcu wzgórza dostrzegam tą samą karuzelę. Wznosi się i emanuje swą siłą. Słońce przenika mi do oczu. Mrużę je z wściekłością. Wszystko zaczyna się zamazywać i mieszać.

Widzę go. Widzę go na górze. Unosi ręce jak do lotu. Krzyczy:

- Zrób to dla mnie! Zrób to dla nas!

Spada. W ciemność.

Potrząsam głową, a błyszczące krople opuszczają zakamarki mych oczu. Płaczę i znów odpływam.

Ja również spadam.

Spadam z jednym słowem zapisanym na mych ustach.

Victor.

_________________________________________________________________________________

Kolejny rozdział już przygotowany, jednak trochę po zwlekam z jego opublikowaniem. Jestem ciekawa Waszej reakcji na tego posta.

Chciałabym z całego serca podziękować Monice za wszystkie rady, sugestie i pomysły. To jej zawdzięczacie ten klimat. Dziękuję Ci, że jesteś i mi pomagasz. Dziękuję.

Z całego serca dziękuję również Carolle Official z Internetowego Spisu za ocenę mojego bloga. 

No i oczywiście przepraszam za długą nieobecność.

Udanych wakacji!