Twenty-first

- Nic. Jestem nikim – oznajmiam cicho.

- Co takiego? – Ponownie zauważam, że moja odpowiedź go dziwi.

- Wiem, że jestem ciężarem. A teraz zabij mnie. Mam to gdzieś jak to zrobisz. Jednak puść wolno Victora – czuję w moim głosie pewność siebie, której tak często mi brakuje.

Nie odpowiada, lecz uważnie lustruje mnie wzrokiem.

- Chcesz nóż, żeby mnie torturować? – pytam  i podaje mu jeden z mych narzędzi.

Bierze go do ręki, jednakże nie opuszcza na niego wzroku.

- Nie mogę cię przejrzeć – mówi, mrużąc oczy.

- Nie rozumiem..

- Ja również nie rozumiem. Kim jesteś? Czy to możliwe, że człowiekiem? Dotąd nie spotkałem żadnej osoby, która by się tak zachowywała. Kim jesteś? – ponawia pytanie.

- Nikim. Już mówiłam.

Milczy. Ja również.

Zaciskam dłonie na naszyjniku i głaszczę opuszkami palców wygrawerowanego wilczka. Zamykam oczy i wyobrażam sobie niebo w moim dystrykcie. Jest bardzo jasne, na horyzoncie nie ma ani jednej chmurki. Zboże odbija słoneczne promienie i delikatnie faluje na wietrze. Uspokajam się. Wspomnienie daje mi ukojenie.

Gdy z powrotem patrzę na Torrance’a, zauważam, że ten nadal nie oderwał ode mnie wzroku, ale również ani o milimetr się nie poruszył.

- Dobrze. Więc decyduj się. Zabijasz mnie czy nie?

- Nie zależy ci, prawda? Nie chcesz wygrać.

- Nie mogę.

- Dlaczego?

- Czyż to nie oczywiste? To mój brat musi wrócić do domu.

Przez moment jego twarz wykrzywia się w grymasie pełnym bólu. Ledwo to zauważam, bo uczucie znika w przeciągu sekundy. Ponownie przyjmuje maskę obojętności i gniewu. A może tylko mi się wydaje? Może po prostu chciałabym, żeby tak było?

- Głupie i nierealne marzenie.

- Czemu?

- Poza Tobą i Victorem pozostało jedenaścioro przeciwników do wybicia. Jak to sobie wyobrażasz? Już jesteś ranna, jak przeżyjesz następne starcie? – Czuję kolejne bolesne ukłucie w sercu. – Już wiem. Myślisz, że my cię obronimy? Możesz o tym tylko pomarzyć. Nie zamierzam chronić niczyjej dupy, poza moją i tej idiotki Serafiny.

- Kochasz ją – szepczę.

- Co takiego? – warczy w moją stronę.

- Kim ona jest dla ciebie?

- Co cię to obchodzi?! Jest tylko zwykłą sojuszniczką. Durną dziewczyną z tego samego dystryktu – oznajmia poirytowany.

Milczę i zastanawiam się, dlaczego kłamie. Wiem, że zależy mu na niej. Serafina jest kimś dla niego… Może przyjaciółką? Może czymś więcej..

Wpatruję się w niebo areny i nie dostrzegam nic, co przykułoby moją uwagę. Powieki powoli zaczynają opadać na oczy. Walczę ze snem.

- Wiem, że mnie nienawidzisz – mówię, nie patrząc na chłopca. – Jednak mam do ciebie prośbę.

Nie odpowiada, lecz przyjmuję to jako zgodę.

- Może zagrajmy w pytania? – kontynuuję - Pytajmy siebie nawzajem? Wiem, że to głupie, ale muszę się czymś zająć, bo zaraz zasnę.

Noc to bardzo dziwna pora dnia. Sprawia, że jesteśmy odważniejsi i mówimy rzeczy, których nigdy nie powiedzielibyśmy na głos w świetle poranka.

- To żałosne – stwierdza. – Ale masz rację. Jeśli zaraz czegoś nie zrobię to ja również znowu pójdę spać.

- Ulubiony kolor? – Zaczynam z najprostszym pytaniem, jakie przychodzi mi do głowy.

- Niebieski. Za czym tęsknisz najbardziej? – szepcze, zerkając w moją stronę spod czarnej grzywki.

- Za moją przyjaciółką... – Twarz Laoise pojawia mi się przed oczyma. Na jedną chwilę pozwalam sobie na słabość. Łzy napływają mi do oczu, lecz w ułamku sekundy się ich pozbywam. – Od jak dawna strzelasz z łuku? Jesteś świetny, tak przy okazji – otwieram szeroko oczy, nie wierzę, że to powiedziałam.

Mruży powieki.

- Dzięki. Chyba... – Zastanawia się przez jakiś czas. – Chyba od 10 roku życia. Moja ciotka sprezentowała mi łuk i tak to się w sumie zaczęło..

- Czego najbardziej się boisz? – Pytanie samo wypływa mi z ust.

- Myślałem, że pytamy się nawzajem – znów zauważam smutek na jego twarzy.

Czego się boisz, Torrance? Proszę.. Powiedz mi.

Już nic nie mówi. Ja również milczę.

Wsłuchujemy się w wiatr. Zimno zaczyna mi doskwierać coraz bardziej. Widzę, że chłopak również trzęsie się z zimna. Noc jest długa. Noc oraz milczenie.

Ciemność oraz obecność Torrance’a sprawia, że przed oczyma pojawia mi się jego twarz.

Czarne, krótkie włosy. Biała skóra. Czarne oczy.

Czuję jego imię na mych ustach.

Sierra…

To pierwszy raz, kiedy myślę o nim na arenie. Pierwszy raz od naszego ostatniego spotkania, czuję ucisk w sercu. Czy naprawdę go kocham? Czy za nim tęsknię?

Przecież ledwo go znam..

Jednak chciałabym go ujrzeć. Chciałabym go przytulić i usłyszeć, że już wszystko w porządku.

Chciałabym poczuć dotyk jego dłoni na mym nadgarstku.

____________________________________________
Szkoda, że zauważyłam to dopiero teraz, ale na stronie głównej internetowy-spis.blogspot.com znajduje się ankieta na blog marca. Wiem, że i tak nie miałam szans, ale jakby ktoś chciał, to zostały jeszcze 4 dni głosowania.. Pozdrawiam serdecznie.