Thirteen

Nie mogę uwierzyć w to, co widzę. Spodziewałam się wszystkiego, ale… nie tego. Nie tego. Myślałam o ogromnym lesie, polach zbóż, pustyni, pustyni skutej lodem, morzu… lecz…

Tegoroczna arena to wielkie, opuszczone miasto, a przynajmniej na takie wygląda.

Wokół nas znajduje się mnóstwo ogromnych budynków, wieżowców, przystanków autobusowych jeśli dobrze widzę. Są tu stare, opuszczone sklepy spożywcze, lumpeksy, boiska sportowe. Nie jest to miasto podobne do Kapitolu. Daleko mu do jego świetności i wspaniałych, wymyślnych budynków. Mimo iż uważam to za głupie, nie mogę pozbyć się myśli, że to świat z kiedyś. Przed katastrofami, które nawiedziły ziemię i pozostawiły tylko obszar, na jakim teraz mieszkamy.

Wszystko to jednak, ku mej uldze, jest zarośnięte zielenią, jakby pozostawiono je na kilkadziesiąt lat. Samochody, mieszkania, dosłownie wszystko obrośnięte krzewami i bluszczem. Są nawet drzewa na środkach chodników! Woda spływa brzegiem asfaltu.

Wszyscy stoimy na tarczach i kręgiem otaczamy nasz, tak zwany, róg obfitości. W środku, a także dookoła niego znajdują się rzeczy, które pomogłyby nam przetrwać albo zgładzić przeciwników.

Jest tam wszystko, czego potrzebujemy.

Wiem, że ten moment igrzysk jest najbardziej niebezpieczny. Jeśli przetrwamy początek, może uda nam się dożyć paru dni.

Najważniejszy początek. Trzeba znaleźć obszar, który byłby wystarczająco bezpieczny, trzeba mniej więcej obeznać się w terenie. Trzeba znaleźć źródło wody, z którego moglibyśmy pić, a także miejsce, gdzie znaleźlibyśmy jedzenie. Przetrwanie. Jak tego dokonać? Boże… Dopomóż.

Minuta dobiega końca. Kiedy usłyszymy syrenę gra się rozpoczyna.

Nie można zejść z tarczy szybciej, gdyż po prostu wylecimy w powietrze.

Dwadzieścia sekund.

Czy mam biec do rogu? Czy mam zdobyć noże? Bez nich nie uda nam się przeżyć. Nie uda.. Wiem to. Potrzebuję noży.

Organizatorzy robią to oczywiście specjalnie. Nie pozostawiają nam wyboru. Musimy walczyć nawet o takie drobiazgi jak zapałki. Albo możemy uciekać, ale nasze życie tym bardziej stanie pod wielkim znakiem zapytania. Bo co można dokonać za pomocą dłoni? Niewiele. Zwłaszcza w opuszczonym mieście.

Dziesięć sekund.

Ale jeśli pobiegnę i zginę już pierwszego dnia, Victor może również nie przeżyć. Miałam go ochraniać prawda? Wyszukuję blondyna pośród nieznajomych twarzy. Patrzy na mnie uważnie, a ja kręcę głową i dyskretnie wskazuję najbardziej oddalony budynek. Bezgłośnie szepczę, aby uciekał.

Nie mam czasu na zobaczenie jego reakcji. Ma zrobić to, co mu karzę. I tyle.

Wpatruję się w ogromny zegar.

Pięć.

Cztery.

Trzy.

Dwa…

Jeden.

Wtedy słyszę wybuch. Widzę szczątki wokół mnie.

Zero.

Mimo iż nie jestem jakoś szczególnie szybka, zaskoczenie, jakie wywołała eksplozja na reszcie trybutów, daje mi sporą przewagę. Nie ukrywam, że ja również jestem w szoku, ale nie tracę trzeźwości umysłu. Dobiegam do rogu zanim ktokolwiek schodzi z tarczy. Wszyscy są w wstrząśnięci. Osłupieni..

W środku znajduję mnóstwo broni, a także jedzenia, które mogłoby zapewnić mi przetrwanie przez parę tygodni. Rozglądam się szybko, przerażona, gdyż nie mogę się na niczym skupić. Gdzie są noże?! Gdzie są te cholerne noże?!

Sięgam po jeden z łuków (zawsze jest czas na naukę) i miecz, na plecy zarzucam plecak.

Mój wzrok przyciąga czarna, materiałowa kamizelka z podłużnymi kieszeniami. Nie wiem, czemu zwracam na nią uwagę, ale biorę ją w ręce. Co to jest? Czy dobrze myślę? Otwieram pierwszą z kieszonek i wyciągam niebezpiecznie lśniący nóż. Uśmiecham się z satysfakcją.

Wtedy do rogu wpada reszta trybutów.

Stoję przerażona przez parę sekund, co sprawia, że moje szanse coraz bardziej maleją.

Widzę kruczoczarnego chłopaka z czwartego dystryktu, lecz nie zauważam jego towarzyszki. Również sięga po plecak, w dłoń bierze topór i sztylet oraz łuk. Za nim wpada smukła dziewczyna i na oko trzynastoletni chłopiec.

Zaczynam biec w stronę wyjścia, jak najdalej od ludzi, którzy szybko i bez wahania mogliby mnie zabić, jednak drogę zagradza mi kolejny chłopak. Jego również rozpoznaję, to ten blondyn z dwójki. Nie mam odwagi, aby użyć miecza, łuku czy chociażby noża. Staje w miejscu i nie jestem w stanie wykonać jakiegokolwiek ruchu. Widząc mój strach, przeciwnik rzuca się w moją stronę. Wtedy chłopak pada na ziemię z toporem wystającym z piersi, który pozostaje głęboko w jego ciele. Odwracam się. Widzę przerażonego piętnastoletniego dzieciaka, który patrzy się na swoją dłoń jak na obcą. Czarne włosy opadają mu na oczy.

Czuję ulgę, lecz może jednak celował we mnie? Mimo wszystko wierzę, że wcale nie miał tego na myśli. Może tym dziękował mi, że nie zabiłam go, gdy jako drugi wparował do rogu? To głupie, wiem… ale…

Nie jestem w stanie trzeźwo myśleć. Wokół mnie wirują tylko pytania bez odpowiedzi. Mam tego dość. W przypływie dziwnego uczucia w kościach, łapię go za rękę i wyciągam z pomieszczenia.

- Biegnij! – krzyczę do niego, bo chłopiec ledwo się porusza.

W końcu się budzi, jakby z długiego snu i dorównuje mi kroku, a nawet wyprzedza. Mijają nas trybuci, zdziwieni, że nie próbujemy ich zabić. Unikam przed ciosem dryblasa z szóstki, a kruczoczarny chłopak powala na ziemię brązowowłosą dziewczynę, gdyż ta skoczyła w jego stronę z wyciągniętymi rękoma, jakby chciała go udusić.

Patrzę na tył głowy chłopca z czwórki. Mimo iż widzę, że jest bardzo chudy i kościsty oraz sprawia wrażenie, jakby miał się zaraz połamać, ma całkiem sporo siły. Nie mogę puścić jego ręki. Ściskamy swoje dłonie z całych sił. Nie wiem, jakie są jego motywy, czy chce zaciągnąć mnie gdzieś i zabić? Zapewne tak.. Ale ja po prostu nie jestem w stanie wyrwać ręki. Pragnę czyjejś obecności, choć nie chcę się do tego przyznać. Chcę, żeby ten koszmar się skończył. Chciałabym móc czuć bliskość drugiego człowieka bez strachu, tylko z poczuciem bezpieczeństwa.

Opadam z sił, ale wciąż biegnę za pomocą chłopca. Jesteśmy już wyjątkowo daleko. Róg obfitości dawno zniknął za budynkami. Nagle jakaś siła powala mnie i chłopaka na ziemię. Kamizelka wypada mi z rąk, łuk niefortunnie wbija mi się w bok.

- Zostaw ją! – słyszę okropny wrzask.

Blondyn zaczyna okładać pięściami piętnastolatka, który mnie uratował. Wtedy zdaję sobie sprawę, że to Victor.

- Victor! Do cholery, przestań! – krzyczę.

Odrywa wzrok od chłopca i patrzy na mnie.

- Czy ty jesteś normalna? – warczy na mnie. – On chciał Cię zabić!

- Uratował mnie, gwoli ścisłości, ale jak widać, ty zawsze wiesz lepiej. Zamknij się ty głupia istoto i zostaw go w spokoju!

Klękam obok przerażonego chłopaka i ścieram krew z twarzy. Wzdryga się i odpycha moją dłoń.

- Przepraszam, rozumiesz? On jest głupi… Ja… Proszę.. Przepraszam..

Czarnowłosy jednak zrywa się na równe nogi i ucieka z plecakiem i łukiem, gdyż sztylet wyślizguje się mu z dłoni. Uderzam w twarz Victora, na co wściekły mi oddaje. Rzucam się na niego i okładamy się nawzajem. Wkrótce, kiedy tracimy siły, padamy na zimny chodnik i oddychamy ciężko.

- Nienawidzę cię – warczę.

- Również nie darzę cię sympatią – odpowiada.

- Wstawaj, durniu. Musimy znaleźć schronienie.

- Nigdzie z tobą nie idę.

- To zgiń. Zaraz na pewno pojawią się ci cholerni zawodowcy. Myślisz, że nikt nie słyszał twojego babskiego wrzasku?!

Opiera się, ale wkrótce rusza za mną.

- Nie wierzę, że jesteś takim idiotą. Czy ja wyglądam na tak bezmózgiego człowieka jak ty? Gdybym choć na chwilę bała się o moje bezpieczeństwo, zabiłabym go w mgnieniu oka! – Trzęsę się z wściekłości. Nie jestem pewna słów, które wypowiadam. Właściwie wątpię w nie w stu procentach, jednak nie chcę ukazać swojej słabości przed bratem, a przede wszystkim przed całym Kapitolem.

- Ależ w to nie wątpię, profesjonalna zabójczyni – rzuca sarkastycznie.

Przysięgam, że gdyby wzrok mógłby pozbawiać życia, Victor leżałby teraz martwy, a ja mogłabym umrzeć w spokoju, bez winy, bez dłoni splamionych krwią. No prawie.

Sięgam po sztylet i umieszczam go przy pasie, po czym biegniemy przed siebie, aby jak najbardziej zwiększyć dystans od rogu obfitości.