Nine

Trening idzie mi koszmarnie. Zauważam, że nawet w połowie nie dorównuję chociażby dwunastolatce z siódemki. Spoglądam kątem oka jak jej wątłe ciałko podnosi jedną z siekier ustawionych pod ścianą i rzuca w stronę worków z piaskiem, które zwisają z sufitu. Także ze stanowiskami, które uczą przetrwania mam problem. Widzę, że dystrykt jedenasty, nawet para z dwunastki, doskonale radzą sobie z rozpalaniem ogniska, czy rozpoznawaniem jadalnych roślin. Przeraża mnie moja nieporadność i brak koncentracji. Nie mogę oderwać wzroku od innych trybutów.

Victor natomiast jak zwykle jest świetny. Czuję lekkie ukłucie zazdrości. Mi nigdy nic nie wychodzi..

Posłuchał mnie w sprawie mieczy i walki wręcz, jednak od razu zauważam, tak jak i reszta trybutów, że jest dobry także we wspinaczce albo w rzucaniu do celu. Jego oszczepy nie trafiają aż tak celnie, jak dziewczyny z ósemki, ale i tak idzie mu z tym nieźle.

Kiedy po raz kolejny asystent na widok moich sideł wykrzywia twarz, poddaję się i od tego czasu głównie obserwuję.

Stoję niedaleko stanowiska z łukami. Obserwuję czarnowłosego chłopca z czwórki. W ciągu paru minut zużywa 10 strzał, przy czym tylko 3 nie przeszyły kukły. Jestem pod wrażeniem, ale czuję też ukłucie niepokoju. To groźny przeciwnik i wiem, że nie mam z nim szans.

Nagle odwraca się i wbija we mnie wzrok, orientuję się z pewnym opóźnieniem. Nie jest wściekły, nie widzę w nim nienawiści. Jest spokojny. Udaję, że z niezwykłym zainteresowaniem przyglądam się zapasom, które odbywają się po drugiej stronie sali.

Jeszcze przez chwilę czuję jego spojrzenie na sobie. Nagły przypływ ciepła otacza moje ciało i dusi w morderczym uścisku. Parę sekund później zdobywam się na głęboki wdech. Ponownie zaczynam go obserwować, gdyż powrócił do ćwiczeń. Brązowowłosa, która również przygląda się jego poczynaniom, zaczyna mnie intrygować. Odkąd się tu pojawiła, nie dotknęła ani jednego narzędzia ani broni, a także nie pokazała ze swojej strony żadnej z umiejętności. Nie wiem, w czym może być dobra, a także, jakie mogą być jej słabości. Jest albo niezwykle bystra, albo niesamowicie głupia. Przystaję na to pierwsze.

Zauważa mój wzrok i odwzajemnia go. Przez chwilę wymieniamy się spojrzeniami, jednak szybko tchórzę. Odchodzę od stanowiska i idę do Victora, który z powodzeniem plecie ogromną sieć. Boże.. Czego ten chłopak nie potrafi?!

- Czy ja o czymś nie wiem? Brałeś jakieś lekcje u babuni? – Szczerze zęby w uśmiechu.

- Wiele jeszcze o mnie nie wiesz, siostra.

- Zabrzmiało groźnie – śmieję się.

- Czemu nie ćwiczysz? – pyta.

- Nic mi nie wychodzi, a więc, po co?

- Warto chociaż próbować.

- Łatwo Ci mówić, bo nie robisz z siebie idioty za każdym razem, jak czegoś dotykasz.

- Przestań gadać głupoty. Wiadomo, że od razu nie będziesz mistrzem we wszystkim – gani mnie i robi mi się głupio, że tak szybko się poddaję.

Udajemy się do stołów, które stoją pod ścianą i zaczynamy zjadać wszystko co tylko na nich się pojawi. Jestem strasznie głodna, nie potrafię opanować apetytu.

Wkrótce kończymy trening, zrezygnowana udaję się na nasze piętro, wskakuję pod prysznic, po czym wpełzam do łóżka. Opatulam się śnieżnobiałą kołdrą i zanurzam w ogromnej poduszce. Momentalnie zasypiam.

Słyszę jak ktoś nuci jakąś melodię, która wciąż i wciąż się powtarza. Na początku jestem wśród ciemności. Czerń otacza mnie ze wszystkich stron. Przepełnia mnie. Staje się mną. To ja jestem czernią. Tonę i powracam, duszę się i oddycham. Nagle oślepia mnie światłość, która pojawia się znikąd. Nie mam dokąd uciec. Znikam. Opadam na dno. Wtem widzę chmarę czarnych motyli i już wiem, co to oznacza. Pamiętam, czytałam o tym… Jednak w tym momencie o tym nie myślę. Lecą wprost na mnie, lecz zamiast uderzyć we mnie maleńkimi skrzydełkami, okrążają me ciało i unoszą. Rozchylam ręce niczym skrzydła, naśladuję ich ruchy i lecę wśród oślepiającego światła.

Otwieram oczy i oddycham szybko. Serce wali mi jak szalone. Czuję mój strach, jednak już nie pamiętam, czego dokładnie on dotyczy.

Spoglądam przez okno i widzę Kapitol, który pomimo braku słońca, jest niesamowicie jasny. Kolory atakują moje oczy.

Siadam na łóżku i otwieram szufladkę. Wyjmuję naszyjnik z wilkiem i głaszczę opuszkiem palca jego srebrną tarczę. Po pewnym czasie czuję głód i zamawiam do pokoju miskę owoców oraz kanapki z serem i szynką. Po skończonym posiłku staram się ponownie zasnąć, jednak na próżno idą moje starania. Mimo iż zmęczenie każe mi się położyć, wewnętrzny strach nie pozwala zasnąć. Tkwię pośród ciszy i pustki. Wspominam rodzinny dystrykt.

Wkrótce widzę pierwsze słoneczne promienie. Po ciuchu wkradają się do pomieszczenia. Przez godzinę obserwuję ich ruchy, po czym słyszę krzyk Lauren, iż pora na śniadanie. Czuję lekkie ssanie w żołądku, jednak nie jestem głodna. Lecz co tam, przyda mi się trochę ciała.

Wchodząc do jadalni, zauważam naraz parę rzeczy. Victora nie ma przy stole, Cane wpycha w usta ogromny kawałek mięsa i widzę jak tłuszcz spływa mu po brodzie, Lauren Bell krzywi się z obrzydzeniem, tak jak ja zresztą, a także w pomieszczeniu znajduje się Sierra.

- Gdzie Victor?

- Mówił, że nie jest głodny.

To dziwne.

- Zaraz wracam – rzucam w ich stronę i znikam z pokoju.

Udaję się prosto do jego sypialni. Pukam delikatnie w ciemnobrązowe drzwi.

- Victor? Wpuścisz mnie?

Przez dwie minuty stoję i czekam. Gdy już tracę nadzieję, chłopak otwiera drzwi. Widzę, że ma zaczerwienione oczy i natychmiast pochłania mnie smutek. Przytulam go, lecz milczę.

- Nigdy nie byłem zakochany, wiesz? – szepcze cicho. – Nigdy nie miałem kogoś, kto… po prostu… - urywa i szlocha. – Jestem żałosny. Ryczę jak dziecko.

- Myślę, że i tak długo wytrzymałeś. Wiem, co czujesz, jednak znasz moje zdanie. Miłość to głupota, co nie?

- Zawsze mnie zadziwiałaś. Twoje teorie są strasznie dziwne. Czemu tak myślisz? – Odsuwa się ode mnie i widzę jak lekko się uśmiecha.

- Po prostu to wiem. Takie jest moje zdanie. Nie wierzę w miłość – milczę przez chwilę. – Zakochasz się. Obiecuję Ci to. Będziesz szczęśliwy.

- Lyall… Ja umieram. Tak jak ty. My wszyscy umieramy i wszyscy umrzemy. I czuję, że to się stanie na arenie. Zginę, jednak będę walczyć o twoje bezpieczeństwo.

- Nie ma mowy. To ja będę chronić ciebie, mały.

- Jesteś dziewczyną. Gdybyś przeżyła, mogłabyś mieć dzieci..

- Nie – przerywam mu. – Nie będę mieć dzieci, nie będę mieć męża, więc na nic się już nie przydam, okej? Lepiej, żebym to ja zginęła.

- Nawet tak nie mów. Przeżyjesz! – Podnosi głos.

Nie odzywam się już. Wiem swoje i dokonam tego. Lub zginę, próbując. Nie ma sensu się kłócić.

Wracam do jadalni, wcinam moje ulubione danie (ryż z warzywami i kawałkami kurczaka - mniam) oraz popijam miętowo-jabłkowym sokiem.

- Jak pierwszy dzień treningu? – pyta Sierra.

- Koszmarnie, ale Victor nieźle się spisał.

- Tak myślałem – słyszę Cane’a i czuję jak narasta we mnie irytacja.

- Mam już pomysł na sukienkę dla ciebie – Sierra nie zwraca na niego uwagi i kontynuuje rozmowę.

- Znowu sukienka? – Marszczę nos i krzywię się.

- Nic nie poradzisz. – odpowiada chłopak. – Tak to już jest. Dziewczyny zakładają sukienki, chłopcy – garnitury.

- Powiedz mi tylko czy nie jest różowa…

Nie odpowiada, tylko szczerzy się do mnie. Prycham.

- Za parę minut idziemy na salę – oznajmia opiekunka dziewiątego dystryktu. – Przebierz się.

Tak mija mi i dzisiejszy dzień. Beznadziejny trening, ostrzegawcze spojrzenia od innych trybutów, jedzenie, spanie i użalanie się nad sobą. Gdy nadchodzi ostateczny termin na zaprezentowanie swoich umiejętności przed organizatorami jestem przerażona. Rano nie jestem w stanie nic przełknąć. Cały czas chodzę od pokoju do pokoju i wyżywam się na różnych przedmiotach. To skaczę po kanapie, to walę w ścianę dłonią, czy rozsypuję cukierki po całym piętrze. Nie potrafię się uspokoić.

Z Victorem udajemy się do pomieszczenia przed salą treningową, gdzie zebrali się także inni trybuci. Każdy z dystryktów, począwszy od jedynki, skończywszy na dwunastce, idzie do sali, po czym już nie wraca. Najpierw dziewczyna, potem chłopak. Powoli pokój pustoszeje. Gdy nadchodzi moja kolej, nie czuję nóg. Strach sprawia, że ledwo się poruszam. Prawie się wywracam, a na twarzy natychmiast pojawiają mi się czerwone wypieki. Ze wstydu i wściekłości.

Wchodzę i od razu zauważam organizatorów. Piją, śmieją się i jedzą. Wkrótce mnie dostrzegają, jednak niewielu obchodzi to, co robię.

Podchodzę do stanowiska z nożami. Biorę jeden do ręki, jest cięższy, jednak lepiej pasuje mi do dłoni, niż te z domu. Na początek wybieram najbliższą kukłę, celuję i trafiam w jej ramię. Kolejna przeszywa brzuch, inna czoło. Następnie rzucam do dalszej i ku mojemu zdziwieniu nóż utyka w piersi kukły. Wcale nie celowałam! Uśmiecham się do siebie, dumna, że chociaż coś mi się udało.

Biorę dwa noże i rzucam naraz lewą i prawą ręką. Obie znalazły się w dwóch manekinach. Czuję przypływ adrenaliny w żyłach. Szczęście ogarnia mnie ze wszystkich stron. Nie zawsze trafiam. Czasami noże uderzają w ściany pomieszczenia, jednak nie przejmuję się tym. Po raz pierwszy od dłuższego czasu wyczuwam, że może nie jestem aż tak bezbronna, jak wszyscy myślą. Może ich zaskoczę.. Może uda mi się zwyciężyć. To znaczy… Victor zwycięży.

Ostatni nóż przeszywa serce, a ja słyszę tylko słowa tej piosenki, którą niegdyś śpiewała Laoise.

You wandered through the willows in the forest you were found

Trying to hide your footprints in the ground

It’s not so wise

If you try to run

It’s not so wise

You know I’ve won

You know I’ve won

And you’ll smile, on your knees

The hunter becomes

The hunter becomes the hunted

*

Spacerowałeś wśród wierzb w lesie gdzie zostałeś znaleziony

Próbując ukryć swoje ślady stóp w ziemi

To nie jest zbyt mądre

Jeśli spróbujesz uciekać

To nie jest zbyt mądre

Wiesz, że wygrałam

Wiesz, że wygrałam

I uśmiechniesz się, na kolana

Łowca staje się

Łowca staje się upolowanym