One

Co roku patrzyłam na ludzi, którzy zostali wylosowani, a następnie zgładzeni, ku uciesze tłumu. Od czasu do czasu niektórym sprzyjało tak zwane szczęście, wracali w chwale i bogactwie. Wkrótce jednak ogarnięci szaleństwem, otoczeni pozornym bezpieczeństwem, zmuszeni do trenowania nowych trybutów - ludzi, a właściwie dzieci, którzy idą na prawdopodobną, nieuchronną śmierć w męczarniach - popełniali samobójstwa, znikali bez wieści albo zatracali się w uzależnieniu. Za każdym razem, gdy widziałam kolejne bezbronne istoty, które miały nieszczęście się narodzić, miałam ochotę zgłosić się na ich miejsce i zginąć za nich. Nie mogę na to patrzeć i nadal krzyczę w duchu, niezmiennie od dwunastego roku mojego życia, gdy nadchodzi dzień Dożynek. Dlaczego zamiast zająć miejsce tych biedaków, tchórzę?

Wciąż zastanawiam się, dlaczego świat jest taki okrutny. Dlaczego dzieje się coś takiego? Jak to możliwe, że pragnienie władzy doprowadziło do takiego stanu?

Boże… Gdziekolwiek jesteś… Pomóż nam.

Moja babcia pokazała mi Boga. Może… nie dosłownie pokazała, ale nauczyła mnie wierzyć. Muszę uważać, bo Bóg  jest nielegalny. Gdyby ktoś się dowiedział, moja rodzina mogłaby znaleźć się w niebezpieczeństwie. Gdyby chodziło tylko o mnie, nie wahałabym się ani chwili i pokazałabym im wszystkim moje zdanie na temat Boga, mordowania dzieci, głupoty Kapitolińczyków. Nie zależy mi na moim życiu.. Pragnę jedynie życia mojej rodziny. Pragnę, żeby byli szczęśliwi. Pragnę… tak wielu rzeczy.

Budząc się rano w dniu Dożynek wciąż widzę te same obrazy, nawiedzają mnie nawet w snach, które powinny być odskocznią, ratunkiem przed  rzeczywistością.

Drobna czternastoletnia blondynka – Laoise – wylosowana rok temu. Była moją przyjaciółką, a ja, głupia, nic nie zrobiłam. Dlaczego nie zgłosiłam się na jej miejsce? Chciałabym wiedzieć, co mną wtedy kierowało, że stałam jak wryta i patrzyłam na dziewczynkę, której już nigdy nie przytulę, do której już nigdy się nie uśmiechnę, ani nie wymienię jakiegokolwiek słowa. Patrzyłam jak zabiera ją Kapitol… Byłam pusta, nadal jestem, nadal szukam zagubionego uczucia, jakie mnie kiedyś wypełniało.

Szarpię się za włosy, wyrywając kilka kosmyków.

Pamiętam jak dzieliliśmy się ciasteczkami, które jej tata ofiarował nam na trzynaste urodziny Laoise. Była tak szczęśliwa… Oni wszyscy tacy byli. Ja również… Teraz matka Laoise nie żyje, jej ojciec nie może spojrzeć mi w oczy, a młodsza siostra dziewczyny mnie nienawidzi. Nienawidzi za to, że miałam możliwość jej pomóc, a tego nie wykorzystałam. Vivien sama chciała się zgłosić za Laoise, ale miała wtedy dopiero jedenaście lat. Jestem potworem.

Kolejne nieszczęsne obrazy przelatują mi przez głowę.

Biegałyśmy w zbożu i śmiałyśmy się. Tańczyłyśmy. Byłyśmy wolne, byłyśmy sobą. Całe szczęście nikt nas nie widział, bo jak nic zasłużyłyśmy na chłostę.

Wspinałyśmy się na drzewo i chwytając się jednej z gałęzi, wykorzystywałyśmy ją jak lianę. Za jej pomocą wskakiwałyśmy do jeziora z impetem. Laoise skręciła wtedy kostkę, ale i tak robiłyśmy to samo z każdym nadejściem lata.

Wieczorami chodziłyśmy nad nasze ulubione miejsce i wymyślałyśmy różne historie. Uwielbiałam to, gdyż pośród drzew blisko jeziora, na polanie wśród kwiatów, mogłyśmy wyobrazić sobie, że są prawdziwe. Mogłyśmy udawać, że życie jest piękne.

Pamiętam, że w ostatnich miesiącach jej życia, Laoise była zakochana. Gordon był w moim wieku, chodziliśmy razem na zajęcia w szkole. Miał brązową czuprynę i zielone oczy. Od zawsze tylko ona go interesowała. Dziewczyna, gdy tylko byłyśmy same, nie potrafiła mówić o nikim innym. Wciąż tylko Gordon, Gordon i Gordon. Tak, byłam zazdrosna. Niesamowicie zazdrosna, bo jak inaczej mogłam się zachować? On mi ją odebrał. Prawie, że wcale nie miała dla mnie czasu. Byłam sama. Lubiłam to, ale i nienawidziłam równocześnie.

Nienawiść. Chyba tylko ona kieruje teraz moim życiem. Wciąż tylko ona wchodzi mi w drogę, denerwuje, ale jest jednocześnie sposobem na przetrwanie. Już nie mogę władać niczym innym. Miłości nie ma, przyjaźń jest tylko złudzeniem, życie jest przepełnione bólem, pożądaniem bólu i doświadczaniem go.

Może nie powinnam się obwiniać się o śmierć dziewczynki. To wina Kapitolu… To wina Prezydenta… Lecz wiem również, że nie zależy mi na oddychaniu. Dlaczego nie mogę oddać mojego życia dla kogoś innego? Dla rodziny jestem tylko problemem. Chciałabym im ulżyć.. To mogłoby im pomóc.

Pod koniec tamtego potwornego dnia, postanowiłam przeklinać się już do końca życia. Gdyby nie ja… Laoise mogłaby żyć. Gdyby nie ja, Gordon nie zostałby zastrzelony przez strażnika za atak na burmistrza.

Moje niezdecydowanie spowodowało śmierć tak wielu ludzi.

- Lyall! – Trzej młodsi bracia wpadają do pokoju, dwóch z nich rzuca się na moje łóżko. – Co ta ma znaczyć? – pyta Victor – najstarszy z obecnej trójki. Opiera się o framugę drzwi z założonymi rękoma. Patrzę na jego blond czuprynę i niebieskie oczy. Jest śliczny, szkoda, że ja nie odziedziczyłam tego po rodzinie.

- No co? Nie można sobie poleżeć trochę dłużej? – pytam, zirytowana.

Amargein patrzy na mnie dziwnym wzrokiem. To jego pierwsze dożynki. Odgarniam rudą grzywkę spod przygnębionych, szarych oczu. Jesteśmy tacy podobni. I niestety strasznie się wyróżniamy. Nie spotkałam nikogo o rudych włosach w tym dystrykcie po za mną, Amargeinem i naszą babcią – Saoirse. A szukałam długo.

Chłopak odtrąca moją dłoń i spuszcza wzrok. Jest zdenerwowany. Ja również.. Boję się o nich.

- Przyznaj się, że znów siedziałaś do późna! – oskarża chłopiec, niestety trafnie.

- Nie wymyślaj! – oburzam się, ale wszyscy i tak znają prawdę. – A tak poza tym.. Ktoś pozwolił Wam tu wejść?

Jak zwykle noc spędziłam na czytaniu przy świecy. Znów nie mogłam zasnąć. Babcia posiada zakazaną biblioteczkę z mnóstwem książek, niekoniecznie akceptowanych przez Kapitol.. Zawsze, gdy na nią patrzę, nie mogę się oprzeć.

Renny ściska moją dłoń. Ma dopiero cztery lata… Mimo iż jest świadomy, że dzisiaj wydarzy się coś strasznego, jak co roku, nie ma pojęcia o co dokładnie chodzi. Staramy się chronić go nade wszystko. Jest taki bezbronny… Za każdym razem, gdy pod przymusem oglądamy igrzyska w starym telewizorze w pokoju rodziców, Renny siedzi ze mną za łóżkiem i wtula w moje ramię, słuchając jak czytam jakąś bajkę ze starej książki. Telewizor jest maksymalnie ściszony, więc nic nie można usłyszeć. Babcia podczas tych dni siedzi w fotelu i patrzy pustym wzrokiem w telewizor. Podziwiam ją, ja nie mam odwagi obserwować tych okropieństw. W czasie trwania Głodowych Igrzysk wszyscy się zmieniamy. Nie krzyczymy na siebie i nie kłócimy się o byle co. Strach potrafi wiązać ze sobą ludzi.

- Złazić ze mnie grubasy! – wykrzykuję w końcu, powracając do rzeczywistości. Oczywiście chłopcy nie mają ani grama tłuszczu nadwagi, wręcz przeciwnie. Zawsze, gdy Victor ściąga koszulkę podczas pracy, wzbiera we mnie szloch, bo nie mogę odwrócić wzroku od zapadniętego brzucha i wystających żeber, które bez problemu mogłabym policzyć.

Zeskakują z łóżka i idą powolnym krokiem w stronę drzwi, jak zwykle rozglądając się wokół, co wprawia mnie w zakłopotanie. Nie lubię, gdy nawet najbliżsi oglądają moje rzeczy. Victor stoi jeszcze chwilę przy drzwiach. Stara się grać twardziela, ale dobrze wiem, że boi się o siebie i braci. Przecież dobrze go znam..

Kiwa głową, ale nic nie mówi, po czym wychodzi z pokoju.

Jak co dwanaście miesięcy, zaczynam żegnać się z moim pokojem. Powoli zwlekam się z łóżka z utkwionym wzrokiem w papierowe, czarne motyle na białym, a właściwie szarym z ubiegiem lat, suficie, gdzieniegdzie splamionym również krwią, po zabitych komarach. Rok temu, gdy w końcu zarobiłam parę pieniędzy dla siebie, postanowiłam udać się na targ i kupić parę kartek, farb, olejnych kredek, węgla rysunkowego. Babcia, widząc, co wyprawiam, zamiast odwieźć mnie od tego cudacznego pomysłu, dorzuciła jeszcze parę drobnych, dzięki czemu starczyło na duży brązowy papier i klej, nożyczki natomiast zwinęłam mamie. Pamiętam, że zrobiłam to niedługo po śmierci Laoise. Pokój bez niej wydawał się po prostu opustoszały, bezwartościowy i pozbawiony treści. Już od jego ścian nie odbijał się jej śmiech, nadając mu niepowtarzalny wyraz. Tylko Laoise to potrafiła. Zmieniać świat za pomocą chociażby głupiego śmiechu. Promieniowała światłem i radością. Wiem, że idiotycznie to brzmi.. ale to prawda.

Nigdy nie potrafiłam rysować i nadal nie potrafię, ale staram się nie zwracać na to uwagi. Obrazy, które tkwiły w mej głowie przelewałam na papier, dzięki czemu powstały mroczne, czasem przybierające rzeczywiste kształty, postacie. Często rysowałam oczy i usta, niekiedy zniekształcone, bądź pod dziwnym kątem. Bardzo nieudolnie, ale jednak. Stworzyłam również ogromne drzewo na jednej ze ścian, którego parę czarnych gałązek powędrowało w stronę sufitu. Pokój poobklejałam rysunkami albo pustą przestrzeń wypełniałam innymi bazgrołami, czy też zadrukowanymi stronami ze starej gazety, którą znalazłam kiedyś koło śmietnika.

Wodzę wzrokiem po pomieszczeniu i, mimo iż nadal uważam się za beztalencie, muszę stwierdzić, że jestem z niego dumna. Podchodzę do okna i siadam na parapecie. Spoglądam na złote pole, które rozciąga się przede mną. Jeśli patrzę na nie ostatni raz… Będzie mi go brakowało. Po paru minutach słyszę wołanie mamy, więc zamykam okno, które jak zwykle miałam otwarte w ciągu nocy i ruszam po schodach na dół.

Wchodzę do małej kuchni, uchylając głowę podczas przechodzenia przez drzwi, gdyż jestem dość wysoka. Osobiście uważam to za sporą wadę, tak samo jak mój kolor włosów.

Siadam na najbliższym krześle, Renny wskakuje mi na kolana. Łapię dłońmi wyblakły, ukruszony w paru miejscach, czerwony kubek i wdycham zapach parującej miętowej herbaty. Uwielbiam miętę, nigdy mi się nie znudzi. Upijam łyk, patrząc na stary, zarysowany stół. Jest prawie, że pusty. Łzy cisną mi się do oczu, ale zirytowana karzę im wrócić tam skąd przyszły. Po prostu nie mogę patrzeć jak moja rodzina głoduje. Astragale, czyli zboże i olej dostarczane przez Kapitol co miesiąc, po które zgłaszam się każdego roku, są niewystarczające jak dla naszej rodziny. Najgorsze jest to, że Amargein i Victor także, mimo iż wszyscy ciężko pracujemy, zgłosili się po te cholerstwa, gdyż od paru miesięcy nie stać nas nawet na jedzenie. Nie miałabym nic przeciwko, gdyby nie to, że im więcej bierzesz astragali, tym masz coraz więcej głosów. W takich momentach żałuję, że wydałam wszystkie moje pieniądze. Mogłam je odłożyć na czarną godzinę, ale jak zwykle nie potrafię myśleć.

Zastanawiam się ile mamy kartek z naszymi imionami w tej nieszczęsnej kuli, która wyda kolejną dwójkę z naszego dystryktu na śmierć. Amargein powinien posiadać jeden, tak jak reszta dwunastolatków, ale zgłosił się po jeden astragal tylko za siebie, dlatego ma teraz dwa, tak jak i trzynastolatkowie. Czternastolatkowie mają trzy, Victor należy do piętnastolatków, a więc miałby cztery głosy, ale niestety okazuje się, że jest ich jedenaście (jeden astragal za całą siedmioosobową rodzinę). Ja mam lat siedemnaście i powinnam mieć tylko sześć głosów, ale jako, że brałam co roku astragal za każdego członka rodziny mam ich teraz, o ile się nie mylę…  Czterdzieści dwa.

To bardzo dziwne, że mnie jeszcze nie wylosowali.

Rozglądam się po kuchni. Victor siedzi na podłodze i opiera się o ścianę, Amargein, uważając swojego brata za najwyższy wzór - również, mama natomiast pochyla się nad szafką i przygotowuje posiłek.

- Gdzie babcia? – pytam.

- Jest u siebie. Źle się czuje. – Gdy tylko się odwraca, widzę zaczerwienione oczy i ślady łez na jej policzkach. Martwi się o swoich synów, dodatkowo teraz babci się pogorszyło…

W rękach trzyma miseczki ze skromnym posiłkiem. Podnosi wzrok, spogląda na mnie. Kręcę lekko głową, dając jej tym do zrozumienia, że ma przestać się bać. Nie może się niepokoić, to ją wykończy. Już ją wykańcza…

Jej twarz jest blada, zmęczona. Zmarszczki okalają jej twarz, blond włosy przeplatają się z siwymi, dłonie ma zniszczone długoletnią pracą. Jest niziutka i niesamowicie chuda. Boję się o nią.

- Chłopcy! Proszę wszystko zjeść, wszyściutko! Mamo, oddaj im moją porcję, okej? Też coś zjedz. A gdzie tata?

- Znalazł dla nas pracę u Larry’ego. Jutro zaczynamy, to, co zwykle, pomoc w zbożu. Chciał omówić szczegóły. Poszedł wraz z Aodhem.

Nasz dystrykt  jest odpowiedzialny za zboża. Posiada wiele fabryk do przetwarzania ziarna. Jest to jeden z najmniejszych dystryktów, staramy się izolować od reszty, a zwłaszcza Kapitolu, ale Dożynki są nieuniknione.

- To świetnie! – odpowiadam uradowana. - Ja zaraz wracam. Renny, z łaski swojej, puść mnie.

- Już, już! – Jest nieco urażony, ale schodzi mi z kolan.

Ruszam do pokoju babci z kubkiem w dłoniach, który powoli zaczyna mnie parzyć. Wchodzę do zaciemnionego pomieszczenia i siadam na krześle obok łóżka. Kubek kładę na kolanach i co jakiś czas spoglądam na niego, upewniając się, czy nie przechyla się w niepożądaną stronę. Po paru sekundach skupiam się na babci. Kobieta leży nieruchomo, lecz nie odrywa ode mnie wzroku od momentu, gdy przekroczyłam próg.

- Babciu, co ci jest?

- Nic. Po prostu jest mi trochę słabo. Starą babą już jestem, musicie się przyzwyczaić.

- Nie opowiadaj głupot, okej? Nie denerwuj mnie – warczę.

- Lyall… Myślę, że Bóg chce mnie u siebie – mówi powoli.

Przez chwilę, która zdaje się wiecznością, nie mogę wykrztusić słowa, po minucie jednak zaczynam wrzeszczeć, jednocześnie drgając z wściekłości. Oblewam herbatą dresowe spodnie od piżamy. Łapię szybko kubek, aby nie upadł na ziemię i skrzywiam się z bólu. To tylko trochę wrzątku. Dziewczyno, uspokój się.

- Co?! Do jasnej cholery, babka! Nie mówisz na serio, prawda?! – wykrzykuję.

- Dasz sobie radę – uśmiecha się lekko, zmarszczki wokół ust pogłębiają się, ale oczy wciąż pozostają nieruchome.

- Nie. Nigdzie nie idziesz. Właśnie nie dam sobie rady!

- Po akcji przed chwilą zaczynam wątpić w twoje możliwości, ale jestem skłonna zaryzykować - śmieje się cicho.

Nie może odejść. Boże.. Błagam. Nie zabieraj jej.

- Nigdy nie ufaj tym gnojkom – odpowiada hardo, zaciskając zęby ze złości.

- Jakim gnojkom? – pytam zdezorientowana.

Posyła mi spojrzenie, którego nie potrafię rozszyfrować.

Chodzi jej o rodzinę? Nie. Na pewno nie. Kocha ją tak samo mocno jak ja. (Kochać… Ughh. Nie znoszę tego słowa.)

Może mówi o kimś z dystryktu? Nie sądzę. Wszyscy raczej jesteśmy ze sobą zżyci.

- Idź już. O 10 musicie być na placu – mówi karcącym tonem.

- Nie odchodzisz nigdzie, jasne? Będziesz tu czekała jak wrócę!

Nie odpowiada.

- Obiecaj, do cholery!

- Nie mogę Ci tego obiecać. Ty również nie możesz mi przyrzec, że wrócisz, ale wiedz, że jesteś silniejsza niż myślisz.

- Bredzisz – warczę i wychodzę trzaskając drzwiami.

Wpadam do łazienki ciężko dysząc i opłukuję twarz. Ściągam piżamę, spodnie przewieszam przez niedziałający grzejnik i ubieram się w jakąś głupią, niedorzeczną, ale za to w moim ulubionym czarnym kolorze, sukienkę, którą noszę co roku na Dożynkach. Powoli rozczesuję włosy i wwiercam wzrok w dziewczynę w lustrze.

Nienawidzę Cię. Chcę żebyś umarła. Przydaj się na coś. Pomóż komuś – warczę. – Odważ się.

Parę minut później dopijam resztki herbaty, przytulam mamę, całuję w policzek tatę, który zadyszany wpada do domu, uderzam zaczepnie w bok Aodha – najstarszego brata, który już nie musi się bać, że zostanie wylosowany. Ma 19 lat. Jest bezpieczny… Chociaż on i póki co także Renny.

Łapię Victora i Amargeina za dłonie. Victor wkrótce wyszarpuje się z uścisku, nie chce okazać słabości przed innymi ludźmi. Idziemy prosto na plac. Burczy mi w brzuchu, ale cieszę się, że oddałam moją porcję braciom.

Po zwyczajowych procedurach ustawiamy się w wyznaczonych sektorach. Ja idę do siedemnastolatków, Victor do piętnastolatków, a Amargein staje obok swoich dwunastoletnich rówieśników. Na pobliskich budynkach widzę niewyraźnych żołnierzy z karabinami wycelowanymi prosto w nas. Oddzieleni linką, zastraszani niczym zwierzęta, jesteśmy uwięzieni.

Boję się tych wszystkich ludzi, ale łączę się z nimi w bólu. Żołądek wykręca mi wnętrzności, nie mogę oddychać pośród tłumu. Pochylam głowę i zakrywam twarz włosami, wzrok wbijam w czarne, zniszczone trampki.

Kiedy to wszystko się skończy? – pytam sama siebie.

- Pomyślnych Głodowych Igrzysk! – Ciszę zakłóca skrzeczący głos, podskakuję nerwowo i kieruję wzrok na kobietę o nastroszonych blond włosach. – I niech los zawsze Wam sprzyja – przez chwilę zastanawiam się, czy nosi perukę, ale wkrótce otrząsam się i odwracam wzrok.

W oddali widzę ludzi, którzy nie biorą udział w losowaniu. Otaczają nas ze wszystkich stron. Jest tam rodzeństwo niektórych z nas, są tam nasi rodzice, dziadkowie, przyjaciele, znajomi, obcy. Każdy ma posępną minę. Każdy ma kogoś, o którego się boi.

- Jak wiadomo zebraliśmy się tutaj, aby wylosować dwójkę ludzi, którzy mogą poprowadzić dystrykt 9 do chwały poprzez zwycięstwo w tegorocznych igrzyskach! Najpierw jednak obejrzyjmy film, który otrzymaliśmy prosto z Kapitolu!

Film puszczany jest, jak co roku i opowiada o bzdetach. Później głos zabiera siwiejący mężczyzna, który pełni rolę burmistrza w naszym dystrykcie. To ten sam facet, który został zaatakowany przez Gordona.

Znów przypominam sobie tamte zdarzenia i uśmiecham się mimowolnie. Jestem dumna z tego chłopaka. Gdy widział jak Laoise zostaje wylosowana, w jego głowie już układał się niesamowity, ryzykowny i zdecydowanie głupi plan, aby odegrać się na władzy. Zgłosił się na trybuta i kiedy już znalazł się na scenie, podszedł jak najbliżej burmistrza, po czym uderzył go w twarz pięścią i zaczął dusić. Strażnik pokoju, który był najbliżej tego zdarzenia, strzelił bez wahania, a ciało Gordona bezwładnie osunęło się na ziemię. Zapewne później żałował tak gwałtownej i odruchowej decyzji. Publiczna kara bądź bardziej bolesna egzekucja przecież byłaby bardziej efektowna. Szybko sprzątnięto ciało chłopca, a trybutem został dzieciak, który już miał złudną nadzieję, że jest bezpieczny. Do dziś pamiętam czerwień, która spływała strużką ze sceny.

Burmistrzowi obecnie towarzyszy czwórka strażników. Rozgląda się nerwowo i czyta z kartki o Mrocznych Dniach. Gdy kończy swoje przemówienie, opiekunka naszego dystryktu ponownie zabiera głos.

- Losowanie czas zacząć! – krzyczy entuzjastycznie. – Panie przodem.

Mogę przysiąc, że w jednej chwili ucichły wszystkie oddechy wokół mnie. Jakaś dziewczyna obok łapie mnie za rękę, spoglądam na nią i pokonując pragnienie wyrwania się z jej uścisku, gładzę kciukiem wnętrze jej dłoni. Ma łzy w oczach, ale mój gest zdaje się ją odrobinę uspokoić.

Opiekunka dziewiątego dystryktu sięga dłonią do ogromnej przezroczystej kuli wypełnionej setkami głosów. Kto tym razem idzie na śmierć? Dlaczego musimy się na to zgadzać?

Modlę się, choć nie wiem, o co… O mądrość dla władzy? Marzenie..

- Zaszczyt uczestnictwa w 23 Głodowych Igrzyskach należy do Vivien McLevis!