Two

Vivien… siostra Laoise.

Biorę gwałtowny wdech i zachłystuję się powietrzem, spuszczając wzrok na ziemię. Czuję dłoń na moim ramieniu, patrzę kątem oka i dostrzegam, że to David – chłopak z mojej klasy. Zawsze go lubiłam, ale nie miałam z nim bliższego kontaktu. Widzę współczucie w jego oczach. Czy stchórzę? Czy po raz kolejny człowiek, którego kochałam niemal jak swojego ojca, będzie miał następny powód, aby mnie nienawidzić?

Dziewczynka wychodzi z tłumu z uniesioną głową. Trzęsie się, widzę to nawet z tej odległości, ale nie chce dać tego po sobie poznać. Jest odważna.

Vivien … Przebacz mi.

Wchodzi na scenę i staje obok kobiety. Rozgląda się po tłumie i mruga nerwowo oczyma. Burmistrz wzdryga się i ucieka szybko w głąb sceny, jakby ta mała istotka mogła mu coś zrobić.

W głowie plącze się miliony myśli.

Czy chcesz umrzeć?

Tak.

Więc dlaczego nie masz odwagi? Rodzina zyska parę groszy dzięki twojej śmierci. Nie będzie musiała wydawać na ciebie pieniędzy na jedzenie, ubranie. Ludziom bez ciebie będzie lepiej.

- Czy są jacyś ocho…

Wychodzę z tłumu i nie pozwalam dokończyć zdania opiekunce. Patrzy na mnie zaskoczona i zdezorientowana. Sama jestem w podobnej sytuacji. Czy ja właśnie..? Czy…? Boże, jeśli mi teraz pomagasz - dziękuję.

- Vivien? – wołam, jednocześnie pytając o wybaczenie.

Mała pędzi w moją stronę i zeskakując ze sceny, wpada w ramiona oraz płacze rzewnymi łzami. Strażnicy już biegną w naszą stronę, wściekli za wybryk dziewczynki. Gładzę jej kręcone, brązowe włosy.

- Cii… Cichutko. Wszystko w porządku... Jesteś bezpieczna, rozumiesz? – Staram się powstrzymać łzy. - Uciekaj – mówię do niej, odsuwając się.

Krzyczy za mną, ale już niczego nie słyszę. Zastanawiam się nad przyszłością. Czy w ogóle jest jakaś przyszłość? Nie potrafię myśleć… Czy ją uratowałam? Czy rzeczywiście jest bezpieczna? Mam nadzieję, że mi wybaczyła.

- Zgłaszam się na trybuta – mówię cicho, ale stanowczo, krocząc w stronę Lauren Bell – opiekunki o blond włosach.

Nie boję się Was. Kapitol musi zaprzestać tej głupocie. Nie mogę pozwolić, aby tylu ludzi poniosło śmierć. Koniec z tym… Może powiem coś istotnego podczas wywiadu? Może uda mi się przekonać resztę trybutów do jawnego sprzeciwu?

Jednak chwilę później uświadamiam sobie smutną prawdę.

Nie wiem jak mogę być tak głupia. Przecież nie mam szans. Nie wzniecę buntu, nie pokonam władzy. Jestem sama i bezbronna. Nie dam rady.

- Jak się nazywasz? – Kobieta pyta rozdrażnionym tonem, wyrywając mnie z rozpaczy, jaka wniknęła w każdy milimetr mego ciała. Zapewne zadaje to pytanie już któryś raz.

- Lyall Rain.

- A więc jesteś pewna przyszłego zwycięstwa? – pyta, jednak nie czeka na odpowiedź. - W porządku – kontynuuje. -  A teraz czas na losowanie wśród mężczyzn. – Kobieta piszczy radośnie, jest pewnie zadowolona z dzisiejszego przedstawienia. W końcu coś się dzieje.

Mam ochotę uderzyć ją w twarz, mocno, aby w końcu się otrząsnęła. Czy ona nie rozumie, że giną ludzie? Giną. A ja nie zamierzam zwyciężyć. Nie zwyciężę. Nie mam nawet na to szansy.

Stoję na scenie, patrzę na tłum, ale nie potrafię skupić się choć na jednej twarzy.

Umrę. W bolesny sposób.

Teraz to w mojej głowie tworzy się ambitny plan. Czy Gordon pomaga mi myśleć? Czy to on włożył do niej ten szalony pomysł? Zrobię to, na co zawsze miałam ochotę. Nawet nie zejdę z tarczy. Będę tam stała z wysuniętym środkowym palcem wprost do kamer. Zginę prawdopodobnie pierwsza, ale nie mam zamiaru nikogo zabić. Nie zabiję. Nie zabiję. Nie zmienię się w potwora.

- Amargein Rain. Och… Cóż za niesamowita sytuacja. Czy to twój brat? – Zwraca się do mnie, lecz nie mogę wykrztusić słowa. Nie. Nie… Nie! Co?! Nie!

Chłopiec z przerażoną miną, blady jak ściana, idzie w moją stronę.

Jak mogłam tego nie przewidzieć? A. Już wiem. Przecież miał tylko dwa przeklęte głosy, a więc jak to możliwe?! Mój świat rozpada się na milion kawałeczków. Myślałam, że już wykorzystałam limit pecha na dzisiejszy dzień.

- Nie! – wrzeszczę. –Amargein, uciekaj! Błagam! Idź sobie! Nie! – Zaczynam płakać, ale są to łzy przepełnione gniewem. – Wracaj, do cholery! – Zapominam o kamerach, o ludziach zebranych na placu, teraz myślę tylko o tym, aby chłopiec był bezpieczny.

Amargein zatrzymuje się niepewnie i wtedy widzę jak Victor wychodzi ze swojej strefy. On chyba żartuje.

- Zgłaszam się na trybuta – mówi chłodnym tonem. –Amargein, zjeżdżaj – warczy, ale widzę łzy w jego oczach. Boi się… Tak samo jak teraz i ja.

Uświadamiam sobie, że mój świat zaczyna się walić. Nie dam rady go ochronić, jednak nie mam wyboru. Victor musi wrócić do domu. Musi zwyciężyć. Podświadomie czuję, że to postanowienie mnie zmieni. Nie chcę zabijać. Nie chcę być mordercą.

I nie chcę, aby Victor nim się stał.

Chłopak wchodzi na scenę i staje obok mnie.

- Victor Rain – mówi, gdy opiekunka podstawia mu mikrofon.

- Wspaniale! Dwóch ochotników w dziewiątym dystrykcie! I to jeszcze rodzeństwo, prawda? To będzie zaciekła walka! Wspaniale, wspaniale! – Oczy błyszczą jej z wrażenia. Jest podekscytowana. Zaraz zwymiotuję.

Nie mamy szans na przeżycie.

Jeszcze przez chwilę mam nadzieję, że ktoś zgłosi się za chłopca. Jeszcze nigdy nie widziałam takiej sytuacji, aby za ochotnika zgłosił się inny ochotnik, ale błagam o to z całych sił… Jednak to tylko głuche prośby.. Nic nieznaczące.

Nie ma ochotników w naszym dystrykcie. Ja zachowałam się dziwnie, bo Vivien nawet nie jest moją rodziną, a przecież sama nie jestem zawodowym zabójcą i nie mam szans na zwycięstwo. Victor ma jakieś uzasadnienie, ale i tak nasze postępowanie wykracza poza normę.

Strażnicy prowadzą nas do Pałacu Sprawiedliwości i zamykają w osobnych pomieszczeniach, co uważam za śmieszne, skoro jesteśmy rodziną.

Czas na ostatnie pożegnania.

Czekam aż ktoś do mnie przyjdzie, ale nikogo nie widzę. To zrozumiałe, że rodzice i rodzeństwo są u Victora. Tymczasem dopiero teraz uświadamiam sobie, że nie mam żadnych przyjaciół. Jestem sama i umrę sama. Podchodzę do okna. Czuję, że się duszę, chcę zaczerpnąć świeżego powietrza, ale szyba jest umieszczona za kratami. Wyglądam na plac, który powoli pustoszeje. W tej chwili otwierają się drzwi. Babcia dyszy i wchodzi do pokoju opierając się na drewnianej lasce. Siada na kanapę.

- Przecież… - zaczynam.

- Co chcesz zrobić? – pyta lodowatym tonem, łapiąc szybko powietrze.

- Ale…

- Co chcesz zrobić? – Ponawia pytanie.

- Uratować Victora.

- Zrozumiałe. A teraz: Jak zamierzasz to zrobić?

- Nie mam zielonego pojęcia – odpowiadam urywanym tonem, rozklejam się.

- Musisz zdobyć sponsorów, rozumiesz?  Musisz wymyślić jakąś poruszającą historyjkę, bo to, że jesteście rodzeństwem nie wystarczy. Oni są wręcz przekonani, że będziecie ze sobą rywalizować. Absurd, ale w końcu to tylko banda idiotów. – Milczy przez chwilę. - Sojusznicy. To ryzykowne, ale pomocne. Zdobądź sojuszników. Ćwicz walkę, strzelaj z łuku, cokolwiek! Musisz znaleźć sposób na pozbycie się reszty zawodników.

- Ale ja nie chcę się ich pozbywać… Nie potrafię zabić.

- Kochana… Nie masz wyboru. Możecie obaj zginąć, rozumiem, że swoje życie uważasz za bezwartościowe, ale czy chcesz i jego śmierci?

- Nie.. Ale w takim razie… co zrobić skoro nie potrafię myśleć, walczyć, nie jestem piękna, a więc urodą również nie uratuję nam skóry! Jestem za głupia na to wszystko!

- Nieźle wymachujesz kosą – nie wiem dlaczego, ale to zdanie strasznie mnie rozbawia. Jak widać panika robi swoje.

- Nieprawda. Poza tym wiesz, że nie będzie tam kosy! – wrzeszczę na nią.

- Masz jeszcze noże. Nie mów, że nie wiesz jak się nimi posługiwać. Widziałam was. Ciebie i Laoise. Świetna nauka historii, tak przy okazji.

Spuszczam wzrok. Ma rację. Może jednak nie jestem aż tak bezbronna? Razem z Laoise uczyłyśmy się ciskać nożami do celu. To była świetna zabawa, po za tym zajęcie, które umożliwiało wymiganie się od pracy. Kłamałyśmy, że mamy potworne oceny z historii (znaczy to nie kłamstwo, ale pomińmy to) i codziennie po godzinie, w zamian za zbędną naukę o przeszłości Kapitolu…

Po jakimś czasie niemal za każdym razem trafiałam w wyznaczony punkt, ale to była nasza największa tajemnica. Skąd wie? Gdzie nas widziała? Byłyśmy bardzo uważne, niemożliwe, że…

- Koniec czasu – odskakuję z przerażenia. To tylko strażnik, ale ja już czuję się jakbym była na arenie.

- Babciu – kobieta obejmuje mnie, nie pozwala wyprowadzić się facetowi.

- Wierzę w ciebie.

- Przepraszam za wszystko… - Przez głowę przelatują mi wszystkie sytuacje, kiedy byłam niewdzięczna, nieposłuszna, zła. Żałuję wszystkich tych dni i z całą mocą chciałabym wymazać je z pamięci. Chociażby dzisiejszy wybuch w domu…

Strażnik Pokoju traci cierpliwość i szarpie za ramię babci. Ta jęczy z bólu, a ja niewiele myśląc, skaczę na mężczyznę i zaciskam dłonie na jego szyi. - Może trochę kultury! – krzyczę wprost do jego ucha.

Widzę przerażony wzrok babci, kręci głową, ale gdy zauważam wyraz bólu na jej twarzy, nie potrafię opanować gniewu.

Strażnik ściąga mnie z pleców, jakbym nie stawiała żadnego oporu i uderza w twarz. Mam wrażenie, że użył do tego całej siły i wlepił w niego każdy skrawek swojej nienawiści i pogardy do mnie. Padam na ziemię jak drewniana kukiełka, łapię się za piekące miejsce. Czuję jak twarz oblewa mi wściekły rumieniec. Nie. Nie jestem zażenowana. Jestem rozjuszona niczym byk.

Zamykają się drzwi, a ja wstaję z podłogi i siadam na kanapie.

- Lyall… - po paru minutach słyszę cichutki głosik.

Podnoszę wzrok i widzę Vivien. Nic więcej nie mówimy. Siada obok i obejmuje mnie. Przez parę sekund czuję się jakbym miała siostrę.

Ten sam strażnik przychodzi chwilę później i bezceremonialnie wyrzuca dziewczynkę.

- Przecież nie minęły nawet 2 minuty!

- Nie masz prawa się do mnie odzywać, poprzedni wybryk również jest powodem, dla którego w tym momencie tracisz możliwość pożegnania – warczy na mnie.

W otwartych drzwiach widzę paru znajomych z mojej klasy, mamę, tatę i rodzeństwo, a także ojca Vivien, co wyjątkowo mnie rozczula. Nie spodziewałam się, że przyjdzie aż tyle osób, jeszcze chwilę temu było pusto.

Drzwi zamykają się, czekam minutę, ale strażnik już nie zamierza nikogo wpuszczać. Zaciskam dłonie w pięści, walę w drzwi i wrzeszczę. W końcu przychodzi, ale nie po to, aby umożliwić mi ostatnie spotkanie z najbliższymi, tylko na kolejny cios. Twarz piecze mnie niesamowicie, ale nie zwracam na to uwagi. Siadam zrozpaczona na podłodze i opieram się plecami o kanapę. Nie płaczę, nie mam na to siły.

Po chwili zauważam coś ukrytego pod ogromną, puchatą i obrzydliwie różową poduszką. Sięgam dłonią i wyciągam rzemyk z przymocowanym kruczoczarnym łbem wilka na srebrnej tarczy. Jest prześliczny.. Kto mi go zostawił? Czy należał do babci? Czy do Vivien? To już na zawsze pozostanie tajemnicą. Zakładam naszyjnik i chowam twarz w dłoniach dopóki strażnik po mnie nie przychodzi. Popycha mną i szarpie, ale wiem, że powinnam już nic nie mówić, a zwłaszcza wykonywać jakichś agresywnych ruchów. Byłam zbyt bezczelna i czuję, że nie tylko ja poniosę karę, ale oberwie również Victor. Idiotka!

W drodze na stację kolejową uświadamiam sobie, że ostatni raz oddycham powietrzem z mojego dystryktu. Ostatni raz widzę promyki słońca przenikające przez kłosy zboża. Mimo iż nienawidziłam pracować i byłam bardzo leniwa, zaczynam już tęsknić za żniwami.

Widzę, że Victor ma czerwoną twarz, zapewne płakał. Dlaczego taki mały chłopiec musi tyle cierpieć? Patrzy na mnie przerażony, chwyta za dłoń.

- Co Ci się stało? – pyta, wskazując na twarz.

- A coś jest nie tak?

- Jest sina.

- A. Uderzyłam się. I nie przesadzaj, nie jest tak źle.

Milczy, ale zerka kątem oka na strażnika pokoju.

Strażnik pokoju.. Pfff. Co za idiotyczna nazwa.

Na stacji tradycyjnie zebrały się tłumy. Większość cieszy się, że to nie ona, bądź nie ich dzieci jadą na arenę, ale wyłapuję parę twarzy, na których widnieje szczery smutek. Wzrusza mnie to, ale nie mogę pozwolić sobie na łzy. Przybieram obojętną minę, może sińce na twarzy dodatkowo mi pomogą i wydam się bardziej… no nie wiem.. niebezpieczna, warta uwagi?

Ludzie żegnają się z nami milczeniem. Z tłumu w moją stronę ktoś wyciąga dłoń. To Aodh. Ściskam ją z całej siły, ale wiem, że muszę ją natychmiast puścić, aby brat nie oberwał od strażnika. Idziemy w stronę ekskluzywnego pociągu. Ostatni raz patrzę na dystrykt. Pochylam głowę i wchodzę do wagonu. Zapiera mi dech w piersiach. Słyszę jak Victor gwałtownie wciąga powietrze do płuc.

Jak tu pięknie..

Ściany poobklejane błyszczącą i zapewne bardzo drogą tapetą. Kryształowe żyrandole zwisające z śnieżnobiałego sufitu. Ogromna pomarańczowa kanapa i parę foteli w tym samym kolorze ustawionych przed telewizorem, który zajmuje całą ścianę. Kilka komódek jest obładowanych mnóstwem cudeniek. W wazonie na stoliku widzę parę zerwanych kłosów zboża, krwistoczerwone maki i oszałamiająco błękitne chabry, które prawdopodobnie miały przypominać nam dom, które miały nas ranić. Trafili w dziesiątkę, gdy tylko spoglądam na ten wazon w oczach stają mi łzy. Będę tęsknić za wiankami ze stokrotek, łaskotkami, które wywoływało zboże, kiedy szłam nad jezioro, brodząc pomiędzy kłosami.

Opiekunka każe ślicznej czarnowłosej dziewczynie oprowadzić nas po pociągu. Jest ubrana w charakterystyczny strój dla służby Kapitolu. Nic nie mówi i już wiem, że jest awoksą. Odcięto jej język, gdyż przypuszczalnie dopuściła się zdrady. Biedna dziewczyna. Chcę ją jakoś pocieszyć, ale nie odzywam się, a nawet na nią nie patrzę, bo nie chcę sprawić jej kłopotów.

Wchodzimy do jadalni, która jest równie zachwycająca. Gigantyczny, szklany stół zewsząd otoczony czarnymi krzesłami jest zawalony różnego rodzaju jedzeniem. Widzę ogromną misę z ryżem skąpaną w białym sosie, wazę z kusząco wyglądającymi owocami. Zauważam mnóstwo sałatek, ogromny tort i prześlicznie udekorowane ciasta. Spostrzegam kurczaka, kaczkę, indyka i Bóg wie, co jeszcze. Nie znam się na gotowaniu, nie znam fachowych pojęć obowiązujących w kuchni, ale gdy patrzę na to wszystko mimowolnie napływa mi ślina do ust i burczy w brzuchu, co doskonale słyszy awoksa, która pochylając się, wskazuje miejsca. Jest mi głupio, dlatego stoję i wykręcam palce zdenerwowana. Dziewczyna jeszcze raz pokazuje dłońmi na stół i oddala się.

Victor łapie mnie za rękę i prowadzi do najbliższego krzesła. Siadamy i sięgamy po sztućce. Przyglądam się srebrnemu nożowi. Wygrawerowano na nim malutkie listki. Mam ochotę schować go do kieszeni.

Czuję się winna jedząc, a nawet widząc to wszystko. Nakładam parę ziemniaków na talerz, oblewam soczyście sosem i dokładam warzywną sałatkę oraz odrobinę mięsa z kurczaka. Z początku nie mogę nic przełknąć, gdyż jestem świadoma mojego występku, jednak, gdy te wykwintne specjały kuszą moje oczy i wkrótce dotykają mego języka, nie mogę się oprzeć, i opycham się, ile tylko zdołam.

Chce mi się śmiać i płakać jednocześnie. Prawie w każdym dystrykcie w Panem panuje głód i niedożywienie. Ludzie ledwo wiążą koniec z końcem, na każdym kroku widać umierające dzieci, starców niezdolnych do jakiegokolwiek ruchu, a my – ludzie idący na śmierć – mamy wszystko. Luksusy, jedzenie, a zwłaszcza ciepłe łóżko.

Nie… To nie my jesteśmy winni. To ten cholerny Kapitol. To on włada całością. Nigdy nie doświadczył bólu, cierpienia, strachu, głodu, zimna. Ludzie żyjący tam nie zdają sobie sprawy z tego, jak ciężkie jest życie. I chyba nikt tam nie zauważa problemów, jakie panują na tym świecie. Czy może właśnie dlatego organizują igrzyska? Już nie tylko po to, aby utrzymać tak zwany pokój, ale aby doświadczyć te wszystkie emocje za pomocą trybutów? Aby zwalczyć nudę? Banda debili.

Piję jabłkowy sok z kryształowego kubka i pełna smutku opadam na fotel w salonie. Niedługo później wstaję i cały dzień chodzę po pociągu bez konkretnego celu. Muszę przestać myśleć. Muszę przestać myśleć. Nie myśl. Nie myśl.

Niebawem słyszę telewizor, który nadaje informacje dotyczące Głodowych Igrzysk. Zapewne powtórki dzisiejszego losowania. Idę w stronę salonu i siadam na podłodze. Z losowania wyłapuję tylko parę twarzy. Szczególnie skupiam się na zawodowcach z pierwszego, drugiego i czwartego dystryktu. Ćwiczą walkę od narodzin, dzięki czemu zazwyczaj zwyciężają w igrzyskach. Trenowanie na przyszłych trybutów jest nielegalne, ale jak widać Kapitol przymyka na to oko. Ważne, żeby było, na co popatrzeć, żeby coś się działo na arenie.

W jedynce wylosowano zgrabną brunetkę, która wręcz płynęła w stronę sceny. Młody, chuderlawy chłopak został zastąpiony przez ochotnika – wysokiego i barczystego mężczyznę, bo inaczej go nazwać nie mogę. Wygląda, co najmniej na dwadzieścia pięć lat, ale w rzeczywistości to osiemnastolatek. Najbardziej przeraża mnie jego twarz. Uśmiecha się i jest niesamowicie pewny siebie. Drugi dystrykt reprezentuje dwoje szesnastolatków o blond włosach, w trzecim zapamiętałam tylko małą dwunastolatkę. W czwartym dystrykcie trafiło na wysokiego piętnastolatka o kruczoczarnych włosach i trzynastolatkę. Piąty, szósty i siódmy uleciał z mojej pamięci. W ósmym na pewno była jakaś blondynka… Albo w dziesiątym? Kiedy pokazują losowanie w dziewiątce, odwracam wzrok. Nie mogę na siebie patrzeć i nie mogę patrzeć na tą scenę. Nie chcę zobaczyć twarzy Amargeina. W jedenastce wylosowano ciemnoskórego chłopca, a w dwunastce bladą i drżącą parę, której zrobiło mi się żal. My nie mieliśmy szans, ale wielu z nich nie miało nawet nadziei na brak szansy. Głupio to brzmi, ale jak najbardziej prawdziwie.