Three

Proszę awoksę, aby pokazała mi mój pokój i idę za nią zrezygnowana. Victor odprowadza mnie pod drzwi, przytula, ale nic nie mówi. Przekraczam próg i po raz kolejny dławię się wdychanym powietrzem.

Pokój pomalowano na szkarłatny kolor. Dwuosobowe łóżko jaśnieje bielą, a na ścianach wiszą głównie czarno-białe obrazy, które przedstawiają jakąś abstrakcję. Puszysty dywan rozciąga się prawie po całej powierzchni podłogi, zostawiając tylko drobne skrawki czarnego drewna.

Widzę jeszcze dwoje innych drzwi i ruszam w ich stronę. W jednym pomieszczeniu znajduje się gigantyczna garderoba, a w drugim lśniąca łazienka. Od razu zdejmuję niewygodną sukienkę, naszyjnik chowam w trampku, ściągam bieliznę i wskakuję pod wielgachny prysznic. Zanim połapuję się w skomplikowanej obsłudze tego dziwnego urządzenia, już zdążam się poparzyć, a także niechcący oblewam się zimną wodą, po czym chwilę później drżę niczym liść na wietrze. Kiedy w końcu udaje mi się ustawić odpowiednią temperaturę, wciskam pierwszy lepszy guzik i na moje ciało spływa truskawkowy płyn. Wręcz rozpływam się w delikatnym zapachu.

Tutaj zaawansowana technologia, u nas wiadro z lodowatą, brudną wodą.

Po paru minutach zmuszam się do opuszczenia prysznica. Pod koniec nareszcie mogę stwierdzić, że to nie jest wcale takie trudne. Prysznic ma mnóstwo funkcji, nawet suszenia, dlatego gdy wychodzę z kabiny nie muszę już używać ręcznika, a włosy spływają falami na plecach, suche i lśniące, bez żadnych kołtunów.

Ubieram z powrotem bieliznę, uchylam drzwi i przemykam do garderoby, biegnąc na palcach, gdyż boję się, że ktoś zobaczy mnie nieubraną. Rozglądam się po pomieszczeniu. Widzę głównie jakieś durne sukienki, w równie okropnych kolorach. W końcu wynajduję czarne dżinsy, bokserkę i ogromny sweter w tym samym kolorze. Uwielbiam duże ciuchy.. Patrzę na odbicie w lustrze i z zadowoleniem stwierdzam, że prezentuję się nie najgorzej. Jestem brzydka, ale te ubrania nadrabiają moją urodę.

Wracam do łazienki po naszyjnik i wskakuję w trampki. Siadam powoli na łóżko i zatapiam się w miękkiej pościeli. Kładę głowę na poduszki i zamykam oczy. Jeszcze nigdy nie było mi tak wygodnie.

- Lyall? Lyall! – Budzi mnie gwałtowne walenie do drzwi. – Zaraz kolacja, chodź do nas.

Przez chwilę myślałam, że koszmar Głodowych Igrzysk był tylko złym snem.

Wstaję z łóżka, czochram włosy dłonią i przecieram oczy. Idę korytarzem i w końcu docieram do jadalni. Siadam obok Victora i patrzę uważnie na ludzi zebranych przy stole. Lauren Bell już zmieniła swój strój na jaskraworóżową spódnicę i białą koszulę. Aż bolą oczy, kiedy patrzę na jej idealnie czyste i wyprasowane ciuchy. Przy stole jest jeszcze nasz mentor. Na oko trzydziestoletni, facet o czerwonych włosach, którego ledwo kojarzę. Zapewne miał przerwę w tym całym „mentorowaniu”, a teraz powrócił. W naszym dystrykcie jest dwóch zwycięzców, co jest dla nas ogromnym szokiem, bo kto by się spodziewał, że najmniejszy dystrykt w Kapitolu odniesie aż taki sukces. Chociaż ja to sukcesem nazwać bym nie mogła.

- O. Ruda. Suuper – mówi ironicznie. – A myślałem, że już wymarliście.

Patrzę na niego wściekłym wzrokiem. Czuję, że na moją twarz wylewa się gniewny rumieniec.

- Ty masz czerwone włosy, idioto. Czyżby to była wielka różnica? – warczę.

- Zachowuj się! – piszczy opiekunka.

- Oczywiście, że tak – widzę jak mężczyzna zaczyna drgać rozsierdzony. – I nie waż się tak do mnie mówić.

- Mogę do Ciebie mówić jak tylko mi się podoba. Gardzę tobą – jak zwykle nie potrafię opanować złości. Jestem zbyt gwałtowna, zbyt głupia. Przeze mnie Victor przegra. A przegrana równa się śmierć.

- Zobaczymy jak będziesz mną gardzić, gdy zabraknie Ci wody, kiedy będzie Ci zimno lub kiedy nie będziesz miała czym się bronić, cwaniaro.

Zamykam usta i nakładam na talerz sałatkę. Opycham się wszystkim po kolei, wkrótce jednak tego żałuję, gdyż nadmiar jedzenia powoduje u mnie odruch wymiotny. Resztę wieczora spędzam blisko toalety. Zasypiam z twarzą na zimnych kafelkach.

Budzę się koło czwartej w nocy. Ku memu zaskoczeniu zamiast na podłodze, znajduje się w łóżku.

Ściągam koszulę nocną i ubieram to samo ubranie co wczoraj. Przez jakiś czas wpatruję się w naszyjnik i staram się dowiedzieć, kim był poprzedni właściciel. Srebrna tarcza jest zarysowana, a wilk stracił już na swojej barwie. Głaszczę koniuszkiem palca po jego pyszczku, po czym zakładam wisiorek na szyję.

W myślach układam różne wersje jego historii.

Wkrótce przeczesuję włosy palcami i kątem oka widzę swoją twarz w lustrze. Sińce przybrały trochę zielonkawy kolor. Wzrok kieruję również na piegi, które licznie obsypują moją twarz. Dlaczego musiałam się urodzić?

Wychodzę z pokoju na palcach i snuję się po pociągu. W końcu natrafiam na ostatni wagon. Otwieram drzwi. Ściany to ogromne okna, a na środku pomieszczenia stoi ogromna kanapa. Siadam na niej i wpatruję się w drzewa, które mijają mnie w niesamowitym tempie. Niebo nie jest już czarne, czy granatowe, lecz powoli przybiera szarą barwę.

Kulę się na sofie i cicho łkam. Muszę pozbyć się tego świństwa z organizmu. Teraz albo nigdy.

Wspominam moje krótkie życie. Uświadamiam sobie jak mało przeżyłam. Mogę pochwalić się jedynie, że miałam przyjaciółkę, jednak, tak właściwie, nigdy nie powierzałam jej swoich myśli. Słuchałam, bądź starałam się jej pomóc, ale nic poza tym. Stwarzałyśmy własne historie, nie dzieliłyśmy się starymi.

Nigdy nie kochałam.

W świetle dnia nie potrafię się przyznać nawet przed sobą, ale nad ranem takie głupie myśli, mimowolnie uciekają mi z mojego umysłu.

Nigdy nie kochałam tak, jak chciałam kochać.

Nigdy się nie całowałam, nigdy nie trzymałam za rękę kogoś, na kim mi zależy, nigdy nie przytulałam chłopca, nie licząc moich braci. Nigdy nie czułam tego, o czym mówią ci cali zakochani.

Jest mi niedobrze, gdy o tym myślę, jednak mimo wszystko chciałabym tego doświadczyć.

Potrząsam głową, chcąc wyrzucić to z głowy. Odganiam myśli, uczucia, staję się pusta. Chcę przyzwyczaić się do myśli, która niedługo prawdopodobnie stanie się realna.

Będę mordercą.

Zabiję? Pozbawię kogoś oddechu? Ktoś zniknie? Przeze mnie? Odejdzie?

Słyszę cichutkie pukanie. Odwracam się przestraszona, gdyż nie wiem, czy mogę o takiej porze chodzić po pociągu. Widzę awoksę.

Pyta mnie wzrokiem o pozwolenie, kiwam  głową, a ona siada obok.

- Jak Ci na imię? – szepczę.

Ta wykonuje ruch, który przypomina pisanie na kartce papieru.

Saima.

- Saima? – Upewniam się. Dziewczyna potwierdza skinieniem głowy.

Siedzimy i spoglądamy przez okno. Saima sięga po moją dłoń i ściska ją leciutko. Gest ten mnie rozczula, ponownie zaczynam płakać. Dziewczyna z początku tylko na mnie patrzy, jednak wkrótce przytula i głaszcze uspokajająco po włosach.

- To ja powinnam Cię pocieszać. Co oni Ci zrobili?

Saima kręci głową, po czym wskazuje na siebie. Czy chce mi tym powiedzieć, że to jej wina?

- Jestem pewna, że na to nie zasługiwałaś.

Palcem zatyka mi usta i ponownie kręci głową. Już nic nie mówię, sączę kropelki ciszy i cieszę się towarzystwem dziewczyny. Czy zyskałam nową przyjaciółkę? Możliwe, że nie, a raczej na pewno nie, jednak jestem szczęśliwa, że znam, chociaż jej imię, że siedzi ze mną i wita nowy dzień.

Po godzinie wychodzi i kiwa głową na pożegnanie. Zostaję sama.

Wsłuchuję się w swój oddech. Jest cichy, ale doskonale go słyszę.

Nie wiem, o czym myśleć, tyle sytuacji, tyle uczuć i emocji, tyle żyć, jednak brak prawdziwych wspomnień. Czuję, że dotychczas to wszystko było iluzją. Żyłam złudną nadzieją, że moja rodzina jest bezpieczna. Gdy byłam młodsza, miałam wrażenie, że to wszystko jest po prostu żartem. Myślałam, że dzieci, które idą na igrzyska… po prostu idą, jednak nie dzieje się im krzywda. To tylko telewizja, fikcja, to wszystko jest zaaranżowane, nie muszę się martwić. Byłam taka naiwna, taka głupia, chciałam w to wierzyć. Gdy widziałam śmierć na ekranie, nie czułam smutku, nie zwracałam większej uwagi, gdyż ufałam. Teraz już nie wierzę. Teraz żałuję, teraz oddaję hołd zmarłym trybutom, nawet, jeśli ich nie znałam.

Wciąż powracam do tego samego zdania.

Nie istnieć – to musi być piękne uczucie, prawda?

_______________________________________________________________________

Z lekkim opóźnieniem, wszystkiego najlepszego Moniko!!! ♥
ThisOther nie wiem, kiedy masz urodziny, ale Tobie również chciałabym złożyć najlepsze życzenia.
Dziękuję Wam za wszystko, życzę Wam jak najlepszych ocen, wiernych przyjaciół, może miłości? :) Wszystkiego najlepszego. :*
Przepraszam za ten rozdział, ale znów zaczyna mi brakować weny. Na razie niestety nie mam czasu na pisanie nowych rozdziałów, więc proszę wybaczcie mi, jeśli rozdziały będą pojawiać się coraz rzadziej. Pozdrawiam serdecznie. :)